Vrijdag 24 november

Vandaag de vrije dag in Dunedin. De dag wordt door iedereen goed benut. Er worden bus-stadstoeren gemaakt, wandeltoer door Dunedin, het enige kasteel van Nieuw Zeeland wordt bezocht en natuurlijk niet te vergeten de beestjes op de peninsula. Of door zelf verschillende excursies te maken of met een toer mee te gaan. Gelukkig zit het weer ook een beetje mee, alleen die vervelende koude wind blijft maar aanhouden.

Zaterdag 25 november

Al vroeg in de ochtend klettert de regen tegen het dak van de camper. De lucht is grauw maar niet potdicht. Om half tien klaart het wat op en is het gelukkig droog. Zelf gaan we eens kijken bij van wat men zegt de steilste straat ter wereld. Deze heeft een stijgingspercentage van 35 %. Dat betekent van iedere 2,86 meter horizontaal stijg je 1 meter. Bij de Moeraki Boulders komen we verschillende uit de groep tegen. Later blijkt dat Betsy als een klein blauw stipje op de foto staat. Landinwaarts (bij Oamaru) zijn de Elephant Rocks, als je over de bovenkant van de stenen kijkt lijkt het alsof de grond eromheen is weggezakt. Een ander natuurfenomeen zijn de Clay Cliffs: steile hoge toppen gescheiden door diepe, smalle ravijnen. Even voorbij Omarama komen we de eerste velden met paarse en roze lupines tegen. Erg mooi met als achtgronddecor de alpen met sneeuw op hun dakjes. We treffen het met het weer. Het is helder, de lucht is blauw met hier en daar een mooi wit wolkje en we zien Mt Cook. Dit is redelijk uitzonderlijk, want 240 dagen per jaar is de top van Mt Cook niet te zien.

Zondag 26 november

Vandaag de laatste etappe en wel naar Christchurch. In de omgeving van Christchurch hebben 3 van de 6 uit de groep (verre) familie en of bekenden wonen en willen deze dan ook bezoeken. Gelukkig is hier tijd zat voor, want we zullen bijna 3 dagen in Christchurch verblijven. Bij Lake Tekapo’s ‘Church of the Good Shepherd’ & ‘Collie Dog Monument’ is het zoals altijd druk met de bustoeristen. Met een beetje geduld kun je toch de foto’s maken die je wilt. Ook hier staan de lupines te tieren. En dan te bedenken dat dit onkruid is. In Geraldine worden we min of meer opgewacht door Harry. Hij stuurt ons naar ‘The Giant Jersey’. Hier aangekomen lijkt het op een suffige Engelse breiwinkel. Voorin de zaak is het dit ook. De man en de vrouw van de zaak zien er ook jaren 60-achtig uit met natuurlijk allebei een eigen gebreide (inmiddels vervilten) trui aan. Ze hebben ook een nominatie in het World Book of Records met de grootste trui ter wereld. Maar achter de breiwinkel gebeurt het eigenlijk. Hier zijn duizenden stukjes van de breimachinemallen verzameld en een heus mozaïek gemaakt. De man blijkt ook één van de breinen achter de spelletjes te zijn die in Wanaka’s Puzzlings World zijn te zien en te kopen. Harry heeft intussen Jan & Betsie en George & Inge ook naar binnen weten te lokken en de man van het winkeltje weet ons ruim een uur te boeien met zijn verhalen omtrent het maken van het mozaïek en de spelletjes. Als we weggaan is het inmiddels heel hard gaan regenen en dat blijft doorgaan tot we op de camping zijn. Als wij het voucher en de itinerary vergelijken voor het afscheidsdiner blijkt er een hiaat. De één zegt de 28ste de ander 27de. Wij hebben allemaal rekening gehouden met de 27ste. Na een aantal telefoontjes over en weer blijkt het toch de 28ste en het is helaas niet te wijzigen naar de 27ste. Hierdoor kunnen er twee stellen niet mee vanwege afspraken met de familie.

Maandag 27 en dinsdag 28 november

Twee vrije dagen voor Christchurch. Vlakbij de camping is de bushalte en voor een paar dollar wordt je midden in het centrum afgezet. Hier wordt ook driftig gebruik van gemaakt voor de laatste inkopen. Ook is er op loopafstand een grote mall. Hoewel er geen inkopen voor dagelijks onderhoud gemaakt hoeven te worden, gaat iedereen er toch even kijken en allemaal verbazen we ons erover dat de supermarkt iedere dag van de week 24 uur geopend is. Dinsdagavond het afscheidsdiner. Gelukkig kunnen Jan & Betsie er wel bij zijn en helaas Kees & Betsy en Harry, Metty en Michiel niet. We worden op de camping door een grote toerbus opgehaald en gaan naar Willowbank. Naast dat we er heerlijk hebben gegeten hebben we ook nog levende kiwi’s van heel dicht bij kunnen bekijken. Normaal zitten ze in de dierenparkjes achter glas maar hier lopen ze rond in een soort omheind tuintje en kun je ze horen snuffen op zoek naar eten. Behalve Kiwi’s en Kea’s zijn er meer inheemse vogels te zien en kun je er ook reeën voeren. Rien heeft de afscheidsspeech gesproken en heeft alle dingen aangehaald die hij en Ineke als erg mooi of indrukwekkend hebben ervaren. Dit werd ook regelmatig beaamd door de anderen. Jammer dat we veel kou hebben gehad (met name koude wind) en dat er toch 3 volle dagen, wanneer er een mooie route op de planning stond, zijn verregend.

Woensdag 29 en donderdag 30 november2006

De terugreis. Helaas aan alle leuke dingen komen een eind. We nemen afscheid van Harry en Metty (Michiel is al afgezet bij familie om hier nog 4 maanden te blijven). Zij zullen twee dagen later weggaan. Omdat ze vrij laat geboekt hebben, was er helaas geen gelijktijdige terugreis mogelijk. Het inleveren van de camper ging vrij voorspoedig. Zelfs Jan en Betsie hoefden niets voor de barst in de voorruit te betalen. Dat is weer mooi meegenomen. Bij het inchecken hebben Kees & Betsy 5 kilo overgewicht en moeten bijbetalen. Later blijkt dit oa een tas met folders te zijn wat de oorzaak is. Eerst vliegen we naar Auckland en na 2 uur tussentijd gaan we door naar Kuala Lumpur. In KL blijven Kees & Betsy achter. Zij zullen de stad nog 2 dagen onveilig maken en pas dan naar huis gaan. Wij hebben naast de wachttijd van zo’n 3 uur nog een kleine 13 uur te vliegen. Gelukkig gaat de tijd redelijk snel en voor we het weten vliegen we alweer. De vlucht verloopt heel soepel en na 12,5 uur zijn we op schiphol aangekomen. Het duurt even voordat we allemaal de bagage hebben en ook dan kunnen wij door de poortjes.

Beste groepsleden, bedankt voor jullie inzet, gezelligheid en humor. Ook voor ons is dit een onvergetelijke reis geworden.

Dinsdag 21 november

Het belooft weer een zonnige dag te worden, hoewel de wind nog behoorlijk koud is. Vandaag gaat bijna iedereen naar de Doubtful Sound. Wij reizen mee tot aan Manapouri. Het weer in de Sound was niet heel mooi, veel bewolking en af en toe wat miezel regen.

Woensdag 22 november

Hoewel gistermiddag de lucht wat dicht trok in Te Anau, schijnt vanochtend de zon volop. We rijden vandaag de 1ste etappe van de Southern Scenic Route. Behalve dat de route mooi is, zijn er ook nog diverse uitstapjes te maken. Bij Clifden Suspension Bridge zitten Kees & Betsy lekker van de zon te genieten en George & Inge verkennen de omgeving. De vroege vogels van vandaag (Klaas & Pita en Jan & Betsie) waren al vertrokken toen wij eraan kwamen. Harry & Metty en Michiel kwamen ook nog even kijken, hoewel ze net een stop achter de rug hadden. Harry vond de geschiedenis info borden interessant. Tenslotte kwamen Rien en Ineke ook nog even kijken. Een kilometer of 6 boven Invercargill is onze camping. Het is een soort van kamperen op de boerderij. Naast de kleine camping worden er ook schapen gehouden.

Donderdag 23 november

Na een klein ochtendbuitje breekt de zon al snel door. Vandaag is het 2de deel van de Southern Scenic Route. Dit stuk is qua kilometers wat langer dan het eerste deel en er zijn wat meer uitstapjes dus vroeg op pad! Gelukkig is het geen groepsreis in de zin van busgroepsreis en kan iedereen zelf uitkiezen waar men naar toe gaat. Heel veel mensen denken dat Bluff het meest zuidelijke puntje van het Zuidelijke Eiland is. Dit is niet het geval, het is Slope Point het ligt 7 km zuidelijker! In Curio Bay is versteend hout te zien: 180 miljoen jaar geleden zijn de afdrukken van gevallen bomen gevormd en heden ten dage nog heel goed te zien. Nieuw Zeeland heeft ook zijn eigen Niagara watervallen. Eén of andere grapjurk zag deze waterval en vond het wel lijken op zijn grote broer in Amerika en vernoemde deze ernaar. Helaas waren de Cathedral Caves afgesloten en het was bovendien te hoog water (vloed kwam eraan) dus dat moest iedereen aan zijn neus voorbij laten gaan. Bij de Parakaunui waterval leek het even vergadering met 4 Wereldcontact campers stonden we daar op hetzelfde moment. Jack’s Blowhole (nee, het bestaat echt) ligt een eindje van de route. Bovendien moet je vanaf de parkeerplaats nog een half uur lopen. Het is een enorm gat: 144 m lang, 68 m breed en 55 m diep, ligt 200 meter uit de kust en het zeewater gaat er goed in tekeer. Bij Nugget Point kun je naar de vuurtoren lopen en zeehonden zien. Met een beetje geluk zijn er ook pinguins, zeeleeuwen en zeeolifanten. Het was duidelijk een lage dag, om half 7 was pas de helft van de groep op de camping en om 8 uur was het weer compleet.

Donderdag 16 november

Het is nog redelijk helder bij het opstaan, de donkere wolken beginnen zich al wel te verzamelen boven de gletsjers. Gelukkig blijft het tot een uur of 2 droog en iedereen die een wandeling gepland heeft, kan deze ook doen. George & Inge hebben de gok gewaagd en zijn op goed geluk ’s morgens naar het dorp gegaan voor een helikoptervlucht. En het is ze gelukt met een landing op de gletsjer. Rien heeft als enige een helihike gedaan. Hoewel hij pas rond twaalf vertrok was het toch een mooie droge tocht. Zoals gezegd, het begon in de middag te regenen en het leek erop dat het voorlopig niet zou ophouden.

Vrijdag 17 november

Vandaag een behoorlijke afstand naar Wanaka met onderweg een hele boel leuke uitstapjes. Helaas regent het nog steeds. Het mannetje van de radio spreekt zelfs over ‘bucketing down’ (met bakken) en dat klopt wel aardig. Erg jammer want deze etappe wordt over het algemeen als één van de mooiste ervaren. Kees heeft nog een paar pinguïns gezien ondanks dat hij daar geen regen had kreeg ie toch een nat pak: het was vrij hoog water. The Blue Lakes waren grijs onder andere door het vele bergwater wat de grond los slaat en natuurlijk de loodgrijze lucht. Maar zoals Johan Cruijf zegt: ieder nadeel heb z’n voordeel. Door de vele regen zijn de watervallen en de stromingen in de rivier spectaculair. Door de regen waren de meesten al vroeg in Wanaka en hebben de dag afgesloten met een bezoek aan het Transport Museum of aan Puzzling World, wat als ontzettend leuk werd ervaren.

Zaterdag 18 november

Gelukkig is de wereld iets groter geworden en af toe is het zelfs droog. Iedereen rijdt via Cadrona Hotel en nuttigt daar een warm drankje bij de romantische open haard. Als we naar beneden rijden kunnen we Queenstown al in de verte zien liggen. Gelukkig is het helemaal droog geworden en de lucht laat al hele stukken blauw zien. Bij het Bungy-jumpen is het vrij druk met springen, er staat een bus met jongeren en die willen over het algemeen wel. De toeschouwerplateaus zijn gelukkig nu weer gratis. Een jaar geleden moest je iets van 5 dollar betalen om alleen maar te kunnen kijken (éé?). Waarschijnlijk zijn de inkomsten van de souvenirwinkel en de versnaperingverkoop daardoor te ver gedaald zodat het nu weer voor niets is. In Arrowtown mogen de auto’s in de hoofdstraat parkeren. Dat is erg jammer, want het verspert het zicht op de leuke oude geveltjes. Helaas vaart de Shotover Jetboat vandaag niet: het water in de Shotover River staat te hoog. Ondanks dat ze hoogwater boten hebben.

Zondag 19 november

We hebben een jarige! Hoera!!!!! Pita viert vandaag haar 60ste verjaardag en we hebben een mooie blauwe lucht met zon. Een beter cadeau kun je niet wensen na de regen van de afgelopen dagen. Om half 10 lopen we met z’n elven naar het centrum. We gaan Jetboaten. Niet met de Shotover Jet maar met de Kawarau Jet. Deze boot is meer dan de helft goedkoper dan de Shotover en vaart 2 keer zolang. Allemaal dik ingepakt stappen we in. Op het meer staan fikse golven, want er staat een stevige wind. Kees schatte de golven op 2 tot 3 meter. Net op het meer aangekomen draait de boot naar links en vanaf de rechterkant komen flinke golven over ons heen. Kees en Marjan die rechts achterin zitten krijgen een paar keer de volle lading over zich heen. Als de boot de riviermond indraait krijgt ie wel snelheden van 90 tot 95 km/uur. We slingeren zo langs bosjes, kleine eilandjes en brugpilaren en maken een keer of 10 een soort van pirouette. Als de boot na een uurtje spektakel weer aanlegt, is Marjan tot op het bot nat (en misselijk) en Kees is een goede tweede. Inge vond het geweldig en zou zo weer een rondje meevaren. Aan het einde van de middag gaan we allemaal naar Bob’s Peak. Hier hebben we een geweldig uitzicht over Queenstown en de omgeving. We vermaken ons hier prima en om 18.00 uur kunnen we aanschuiven voor een lopend buffet. Pita trakteert iedereen op het eerste drankje. Dank je wel Pita (en Klaas natuurlijk ook bedankt)

Maandag 20 november

Vandaag zijn 4 stellen van plan om naar Milford Sound door te rijden. Zij zijn dan ook al vroeg op pad. Marjan heeft om half 10 een afspraak met een collega: Lisette reist 9 weken door NZ en is nu toevallig ook in Queenstown. Het loopt dan ook al tegen tweeën als wij ook richting Te Anau gaan. Even na vijven komen de eerste Milford gaanders al op de camping. De meningen zijn verdeeld. De één vond het prachtig en een ander vond er niet veel aan. Dit is dus een reden, waarom wij ons altijd op de vlakte houden of iets mooi is of niet. Smaken verschillen nu eenmaal.

Zondag 12 november

Om half 7 staan we klaar om aan de enige colonnerit te beginnen en wel naar de boot. Drie kwartier later staan we in de rij om de boot op te gaan. Er was afgelopen nacht erg veel wind, welke nu iets in kracht had afgenomen maar toch…. . Als we net weg varen komt er een melding dat we niet op het hoogste buitendek mogen in verband met de harde wind. Tegen de tijd dat we de Sound in varen is het behoorlijk opgeklaard. Veel blauwe lucht, lekker zonnetje en een aangename temperatuur. De rit via de Queen Charlotte Drive is weer mooi. Het is totaal een vrij lange rit en iedereen is ook ruim na vijf pas op de camping. De voorspelling voor de volgende dag is goed dus we reserveren 13 plekken op de taxiboot om morgen te gaan wandelen in Abel Tasman Park.

Maandag 13 november

Harry en Metty blijven vandaag lekker ’thuis’ en Pita en Klaas zullen een afwijkende wandeling maken. Jan en Betsie maken een kortere wandeling en zij zullen de rest weer ontmoeten bij de lunch in Awaroa. Onderweg krijgen we een heel leuk cadeautje. Er is een grote groep dolfijnen in de buurt en de boot vaart snel die richting op. Tientallen dolfijnen zwemmen met ons mee met een heel behoorlijke snelheid. Een enkele komt hoog het water uit een anderen maken van die ‘boog’ duikjes. Het lijkt erop dat ze erg veel lol hierin hebben. Wij trouwens ook. We komen nog langs een speciale rots: Split Apple Rock. De naam verraadt het als, het lijkt op een gespleten appel. Na een klein uur varen worden we met ons negenen aan wal gezet en kunnen we beginnen aan onze wandeling. Omdat het eb is kunnen we over het strand maar we kiezen toch voor de omweg. Een stevige klim en afdaling, waar Inge onderweg nog ten val komt, komen we aan de andere kant van het strand uit. Weer een stuk door het bospad brengt ons naar het strand waar Jan en Betsie zijn uitgestapt. Hier is ook vlakbij een camping en er zijn een paar toiletten. Zoals bijna ieder toilet in NZ zijn ook deze schoon en fris en van alle gemakken voorzien. (het zijn flush toilets en geen longdrops!) Na ruim een uur lopen komt de Lodge van Awaroa in zicht. Hier zitten Jan en Betsie al op ons te wachten. We kiezen een heerlijke lunch en nagerecht en hebben dan nog een half uur de tijd om de 5 minuten naar de boot te lopen. Op het strand waait het behoorlijk en het lijkt erop dat de voorspelde regen eraan komt. De twee kleine taxi’s van de concurrent kunnen niet voorkomen dat de passagiers tot de knieën in het water moeten om in de boot te komen. Gelukkig kunnen wij in een baai om de hoek (ca. 10 minuten lopen) met droge voeten aan boord komen. We varen nog langs een aantal zeehonden en om kwart voor vijf komen we moe maar voldaan in Kaiteriteri aan waar we opgewacht worden door Harry en Metty en Klaas en Pita. De laatste twee hebben ook genoten van hun wandeling.

Dinsdag 14 november

Ondanks dat er voorspeld werd dat er een regenfront deze nacht zou langskomen ziet het er toch nog aardig uit. Iedereen is al op tijd weg, want we hebben aardig wat kilometers te verwerken en er zijn een aantal leuke dingen onderweg te doen. Als we in Murchinson zijn, regent het er vrolijk op los. Een eindje verderop bij NZ’s Longest Swingbridge regent het zo mogelijk wat harder. Klaas & Pita en Jan & Betsie trotseren de regen en hebben daar de boel verkend. In Westport’s Cape Foulwind kwamen we later Jan nog tegen die de zeehondjes kwam filmen. Gelukkig regende het daar iets minder hard. Bij de Pancake Rocks waren we wat te vroeg voor het hoge zeewater, maar dankzij de stevige wind werd het water aardig opgestuwd. Bijna iedereen hebben we daar gezien. ’s Avonds vertelden Pita & Klaas dat ze een lekke band hebben gehad. Het was niet meegevallen om in de hevige regen een band te verwisselen, maar gelukkig waren er een drietal NZ’se automobilisten die een helpende hand boden. Nadat de reserveband was gemonteerd konden ze in Westport verder geholpen worden. Jammer genoeg moesten ze daarom de zeehondjes missen.

Woensdag 15 november

De zon schijnt al vroeg en het is bijna niet voor te stellen dat het gisteren zo regende. De krant meldt dat het in Hamner Spings (winkrachten van 130 tot 150 km/uur) en Arthur’s Pass (120mm regen in 6 uur) noodweer is geweest en in Hokitika is de rivier in de laatste 150 jaar nog niet zo hoog geweest. Daar tegen afgezet viel de regen nog wel mee. Onderweg komen we twee keer over een brug waar de auto en de trein de weg moeten delen. Enkelen van ons maken het mee dat ze de trein daar tegen komen. Een heel apart gezicht: de trein met daar achter een paar auto’s. In Ross komen we Klaas & Pita tegen. Zij staan op punt van vertrek. Even verderop in het dorp zien we George & Inge. Gezamenlijk bezoeken we een Jade kunstenaar in zijn atelier. De camping in Franz Josef is vergroot en mooi geworden. Iedereen druppelt binnen en in het zonnetje borrelen we de dag door en Ineke trakteert nog op toastjes.

Maandag 6 november

Vandaag rijden we langs de kust via Tauranga en Te Puke naar Rotorua. Een paar km onder Whangamata is een leuke wandeling naar de Wentworth Falls. Om daar te komen moet je een keer of 5 de Wentworth River doorkruisen. Gelukkig liggen er een aantal stapstenen om zo natte voeten te voorkomen. Op het eind is een platform waar je de waterval goed kunt zien. Het is een behoorlijke, in 2 etappes dendert deze naar beneden en zal uiteindelijk via de rivier in de zee uitstromen. In Waihi is iedereen bij de indrukwekkende open goudmijn ‘Martha’ geweest. De put is weer iets dieper. Nu gaan ze de westflank nog onderzoeken of daar nog voldoende goud zit om het op te graven. Dit zal nog zo’n drie jaar in beslag nemen en dan is het de bedoeling de put met water vol te laten lopen en er een recreatiegebied van te maken. In Katikati werd één van de ca. 30 muurschilderingen gerestaureerd. Kiwi Fruit Centre in Te Puke heet tegenwoordig Kiwi 360. Hier zijn tig producten te koop waar Kiwi in is verwerkt. Je hebt er shampoos, zeep, lotions, vruchtensap, cakes etc. Ook interessant is met het kiwitreintje door de boomgaard te gaan. Hier wordt e.e.a. vertelt over de teelt en hoe je eenvoudig een keiharde kiwi versnelt kunt rijpen. De rotte eieren lucht in Rotorua viel mee. Of we wennen eraan of het viel echt mee.

Dinsdag 7 november

Vandaag gaat de hele groep naar Te Puia om daar een zang en dansvoorstelling van Maori’s bij te wonen. Zelf gaan we naar een internetcafé om de eerste foto’s en tekst op de site te zetten. Kost al met al ruim een uur. De verbinding is dan ook niet supersnel. Het weer is wat wisselvallig af een toe een buitje maar gelukkig overwegend droog met wat zon.

Woensdag 8 november

Het heeft de hele nacht behoorlijk geregend. Op de camping is op het tentenveldje een klein dalletje. Dit staat dan ook vol met water. Gelukkig staat Michiel met zijn tentje wat hoger, zodat hij de boel nog aardig droog heeft weten te houden. Op de weg van Rotorua naar Taupo is best veel te doen. Er zijn diverse parken met geothermische activiteiten en natuurlijk de Huka Falls waar ook Huka Lodge te zien is waar PWA en zijn Maxima op huwelijksreis zijn geweest. We hebben nog even gekeken of ze na de rondreis hier vorige week zijn blijven hangen, maar we hebben ze niet gezien. Ondanks de hele natte nacht en de natte voorspellingen hebben we zeker qua weer een mooie dag gehad.

Donderdag 9 november

Om een uur of 5 is het gaan regenen en het zag eruit alsof het niet zou ophouden. De voorspellingen waren ook niet zo best: het zou maximaal 12 graden worden. Onderweg naar Whakapapa Village lijkt het er af en toe op dat de lucht gaat breken maar dat is maar schijn. In de Village sneeuwt het zelfs en met de bijeengeschraapte sneeuw van auto’s weten een paar Duitsers nog een sneeuwballengevecht te houden. De hele weg naar Ohakune blijft het regenen. In Ohakune doen we nog een poging om naar boven te rijden. Bij droog weer zijn er langs de 16 km lange weg diverse wandelingen te maken. Kan met regen ook wel, maar nodigt niet echt uit. Na zo’n 10 km begint het te sneeuwen en na ruim 12 km is het niet meer verstandig om zonder sneeuwkettingen door te rijden. Dus draaien we om en gaan naar de camping. Een gelukje dat het op deze camping zo koud is. Het is nl een wintersportcamping met in de douches een handdoekverwarming en een hete lamp boven je hoofd waar je je omkleedt.

Vrijdag 10 november

Na een hele koude nacht, het was slechts 5 graden in de camper, rijden we met het zonnetje naast ons richting Wellington. Kees en Betsy hebben nog een poging gedaan om naar de skipiste te rijden maar de weg was nog vanwege de hevige sneeuwval van de dag ervoor afgesloten. In Wanganui komen we de groepsleden “stel voor stel” tegen. Helaas was het net niet helder genoeg om de vulkanen van het Nationale Park te zien. Overigens een leuk plaatsje. Na een bochtig eerste stuk gaan we het tweede stuk door een vlakker gedeelte. In Foxton staat een heuse Hollandse molen. Wel grappig om te zien. Ze verkopen daar ook Hollandse producten zoals: gekleurde hagelslag, beschuit, drop, appelstroop, stroopwafels etc. Rien en Ineke hebben er de echte gemberkoek gekocht. Kees wist nog te vertellen dat de kranten meldden dat er een flinke storm in Auckland heeft gewoed. Windstoten ruim boven de 110 km/uur. De Skytower was afgesloten geweest en de scheepvaart flink ontregeld.

Zaterdag 11 november

Om stipt 9 uur zitten we allemaal in de bus en zal Bill de chauffeur ons door Wellington rijden. Zoals gewoonlijk waait het weer flink in Wellington. De stad heeft niet voor niets de bijnaam ‘Windy Wellington’. Het is mooi weer en de zon schijnt volop. Vanaf Mt. Victoria hebben we dan ook een prachtig zicht over de stad. Met het unieke kabeltreintje (er zijn er slechts 2 op de hele wereld) gaan we naar de Botanic Gardens. Hier lopen we naar beneden door de tuinen en eindigen bij de Rose Gardens. Na een kopje koffie gaan we verder met de bus naar de oude en nieuwe parlementsgebouwen en als laatste bezoeken we Old St. Pauls. Een kerkje (kathedraal) uit 1866 geheel van hout gemaakt. Zelfs de spijkers! De middag wordt vol gemaakt met een bezoek aan het Te Papa museum en uiteindelijk zijn we om 4 uur weer op de camping.

Maandag 30 oktober 2006

Na en redelijke goede nachtrust even flink ontbijten. Voor we wat krijgen zal het 14.00.geweest zijn en zitten we hoog in de lucht. We zitten in hetzelfde hotel als Kees en Betsy. Op Schiphol is de balie nog niet open. We moeten nog 10 minuten wachten. Het inchecken gaat langzaan en de deelnemers druppelen binnen. Om half 11 heeft iedereen een stoel en we zullen ons verzamelen bij de gate. Het vliegtuig vertrekt redelijk op tijd en brengt ons in 12 uur naar KL

Dinsdag 31 oktober 2006

Voor je het weet is het plaatselijke tijd 06.00 uur en sta je op een warm vliegveld in KL. We worden opgewacht door Maz, onze guide voor KL. In het hotel moeten we helaas vrij lang wachten tot alle kamers gereed zijn. We spreken af wie zin heeft, kan mee naar de Mall om wat te eten, maar eerst gaan we wat rusten en opfrissen. Om 18.00 uur gaan we met z’n 7 naar de Mall, daar gaan we eten in een Moslim restaurant. Dat wil zeggen dat ze geen varkensvlees op het menu hebben en geen alcohol serveren. Iedereen maakt zijn keuze en voor (omgerekend) 55 Euro eten we met zijn allen ons buikje rond.

Woensdag 1 november 2006

Marjan wordt tamelijk beroerd wakker. De hele wereld draait als een gek en met maag en darmen lijkt het ook niet zo best. De ochtend sukkelen we zo door en langzaam gaat het iets beter. Dus toch maar de bus in. De meesten van de groep hebben aardig wat gezien. Kees en Betsy hebben heel wat afgesjouwd en Harry heeft de warmte wat gemeden en heeft de hotellobby tot zijn favoriete plekje gekozen. Een aantal van KL bekendste plekjes gaan we langs en om half 7 kunnen we ons inchecken voor ons hoofddoel: Nieuw Zeeland.

Donderdag 2 november 2006

Tegen half één landen we in Auckland. Mette is onderweg knap beroerd geworden. Ze ziet er dan ook uit als een zielig vogeltje. Bij de douane, waar een hele lange rij staat, mag ze gelukkig even voor. De douane heeft ons aardig opgehouden en pas om 14.00 stappen we onze hotelkamer in Auckland binnen om er om 16.00 weer fris en fruitig uit te stappen om naar het nadere kennismakingsdiner te gaan. Hoewel het avondspits is en de stad eigenlijk leegloopt valt het niet mee om er in te komen. We doen er dan ook ruim een uur over en houden niet veel tijd over om nog één en ander te bekijken. Wel gaan we nog even de Sky Tower in, het is helder weer en kunnen daarom ver kijken. Waar we eten is een vis restaurant. Gelukkig serveren ze ook wat anders want 3 van de veertien mensen (Mette is in het hotel achtergebleven) houden niet van vis. Michiel in principe wel, alleen de mossels zien er niet echt lekker uit. Hij overwint zijn afkeer en proeft er één en komt tot de conclusie dat het eigenlijk best wel lekker is. Na een aantal eng uitziende beesten verorberd te hebben, krijgen we nog een lekker toetje en kunnen we gelukkig op tijd naar bed.

Vrijdag 3 november 2006

Om negen uur is het alweer verzamelen. Eindelijk krijgen we de zo verlangde camper om aan het doel van de reis te kunnen beginnen. De instructies en het uitdelen van de campers verloopt spoedig en om 12.00 uur is iedereen al op pad om de eerste inkopen te doen. Harry, Mette en Michiel wijken iets af van de route. Zij gaan (om Michiel wat cultuur bij te brengen) eerst naar het Noorden en zullen in Rotorua weer bij ons aansluiten. De meesten kiezen ervoor om langs de kust naar Miranda te rijden. Een mooie route om al de eerste indrukken te krijgen van het overweldigende Nieuw Zeeland. De camping in het dorp heeft een heerlijk warm waterbad van zo’n 39 graden Celcius. Iedereen heeft het kunnen vinden en om acht uur hebben we onze eerste echte meeting.

Zaterdag 4 november 2006

Het zal een vrij intensieve dag worden. De route is niet superlang (zo’n 210 km) maar er is veel te doen onderweg. In Thames komen we Betsie en Jan tegen. Zij hebben alweer wat boodschappen gedaan. En in Coromandel Town bij Driving Creek Railway zien we Kees & Betsy en George & Inge. Zij hebben net genoten van de treinreis. Als wij op de camping aankomen is er tot onze verbazing nog niemand. De dag wordt dus wel besteed. Pas om half negen zijn alle schaapjes binnen, wat inhoud dat zij 12 uur in de weer zijn geweest.

Zondag 5 november

Om negen uur staan we klaar voor de bus. Deze zal ons naar Kiwi Dundee (Doug Johansson) brengen voor een bush-wandeling. Na zo’n drie en half uur zijn we terug en hebben we o.a. ’s werelds hoogste mos (kan 60 cm hoog worden) gezien, Baby Kauri bomen van 1 jaar oud en 15 cm hoog (de grootste is 50 m hoog, 2000 jaar oud en 14 meter in doorsnede), enge beestjes gezien, de handen kunnen wassen met bushman’s soap en leuke verhalen aangehoord. Een wandeling om niet te vergeten. De middag spenderen we met wandelen, lezen bij de camper en beschrijven van de eerste week.