Dinsdag 26 februari

Goh, wat saai als iedereen weg is en je zit op de camping. Er zijn 12 mensen naar de Milford Sound. Hanneke & Ben hebben voor het gemak gekozen en zijn met de bus en de andere 10 hebben zich verdeeld over 3 campers. De overige 8 zijn naar de Doubtful Sound.
De Milford mensen hadden pech voor wat betreft het weer: veel regen. De Doubtful mensen hadden wat meer geluk: overwegend droog.

Woensdag 27 februari

Vandaag rijden we het eerste deel van de Southern Scenic Route. Helaas begint de dag niet zo optimaal. Het is wat bewolkt en af en toe spettert het iets, maar goed dat mag de pret niet drukken. Onderweg, iets van de hoofdweg af bij Clifden, is een heel mooi oerbos te bewonderen. Aan de andere kant van Clifden zijn de Clifden Caves. Hier is een 300 meter lange ondergrondse gang met in totaal 3 in- cq uitgangen. Het is er glad en als het veel geregend heeft, kan het onderlopen. Om Monkey Island te kunnen bereiken moet het eb zijn. Voor de mensen die wat vroeger zijn dan wij, is het mogelijk om naar het mini eilandje te lopen. Wij zijn net te laat.
De algemene conclusie is dat Invercargill een hele saaie plaats is. Lange rechte straten met weinig vertier.
Als we op de camping aankomen is er een zuinig zonnetje aan de hemel. Behalve dat hier een camping is, is het tevens een schapenboerderij en er is net een hele club schapen bijeengebracht.

Donderdag 28 februari

Vandaag het twee deel van de zuidelijke route. Behalve dat de afstand wat langer is, is er onderweg ook heel veel te doen en iedereen is dan ook op tijd op pad. Helaas start de dag met wat regen, maar om een uur of 10 komt het zonnetje door en blijft ons de hele tocht vergezellen. De watervallen die onderweg te bewonderen zijn, zijn door de droogte van de afgelopen weken een beetje zielig qua grootte. Wie op het juiste tijdstip langs de Cathedral Caves komt kan pootje badend naar de caves. Jammer dat aan de linkerkant van de weg nog een bord stond met de tekst van gisteren en dat de caves gesloten zouden zijn. Op het bord rechts van de weg stond dat de toegangsweg vanaf half twee geopend zou zijn. Heel jammer als je het rechtse bord niet gelezen hebt. Bij Nugget Point is nog een kolonie zeehonden te bewonderen.

Vrijdag 29 februari

De ochtend wordt bijna door iedereen besteed door de stad Dunedin de bezichtigen. De één doet het te voet en de ander met een stadsrondrit. Vroeg in de middag gaan Jan & Marian en Wil & Ria met de trein door de Taeiri Gorge. Een mooie treinreis van zo’n 4 uur, die langs een stukje van de kust brengt en een aardig eindje landinwaarts brengt. Om kwart over drie wordt de rest van de groep opgehaald om mee te gaan met een Wildlife tour. Als iedereen ’s avonds om negen uur weer terug is, is men laaiend enthousiast. Er zijn onder andere pinguïns, zeehonden, zeeleeuwen, albatrossen en heel veel verschillende vogels gezien.

Zaterdag 1 maart

De mensen die vandaag vroeg vertrokken, hebben deze dag wat meer regen gehad dan de “laat vertrekkers”.
Bij Shag Point waait het behoorlijk, maar deze stop is de moeite waard. Er zijn heel veel zeehonden op relatief korte afstand te bewonderen. Even verderop zitten ook nog twee pinguïn kuikens. Zoals ze daar zitten zijn ze behoorlijk kwetsbaar. Het zal niet de eerste keer zijn dat pinguïns door honden worden aangevallen. Bij de Moeraki Boulders staat het water wat hoog. Maar deze boulders blijven toch goed te zien en te bereiken. Landinwaarts zijn de Clay Cliffs te bewonderen. Moest je ruim een jaar geleden goed opletten voor de afslagen, tegenwoordig staan er grote borden langs de weg.
Hoe dichter we bij Mt Cook komen des te slechter wordt het uitzicht en af en toe regent het wat. Als je ergens mooi weer nodig hebt, dan is het eigenlijk wel hier om al vele kilometers van te voren Mt Cook in de verte te zien gloren. Helaas na ruim 3 weken mooi weer kun je niet alles hebben.

Zondag 2 maart

Vandaag de laatste etappe. De omgeving ziet er heel anders uit nu de wolken zijn weggetrokken en de eerste zon op de omliggende bergen schijnt. Helaas blijft Mt Cook zich verschuilen in de wolken, maar dat mag de pret niet drukken. De stop bij Lake Tekapo is bijna een must. Zeker nu de lucht zo blauw is, steekt het kleine kerkje erg mooi af. Wij zelf zullen hier kennissen ontmoeten, die ook reisbegeleider zijn van een groep campers. Zij zijn net aan de reis begonnen en rijden in de omgekeerde richting van wat wij gedaan hebben.
In Geraldine gaan we nog een stoffig breiwinkeltje bezoeken. Behalve dat hier ’s werelds grootste trui hangt, is de eigenaar, Michael Linton, één van de breinen achter Puzzling World in Wanaka. Ook heeft hij het beroemde geborduurde wandkleed van Bayeux uit 1066 helemaal nagemaakt in een mozaïek uitvoering. En voor iedere bezoeker neemt hij even de tijd om e.e.a. uit te leggen. Al wij hier om een uur of twee vertrekken, betrekt de lucht en begint het al snel te regenen en het houdt niet meer op totdat we moe maar voldaan in Christchurch aankomen.

Maandag 3 maart

De ochtend wordt besteed om Christchurch te verkennen en de laatste souvenirs in te slaan. Het zonnetjes straalt aan de hemel en uit de wind is het ook nog aangenaam.
De middag wordt benut om de koffers in te pakken en de camper bezemschoon te maken en om kwart over zes staat de bus klaar om ons naar het afscheidsdiner in de stad te brengen. Het is een behoorlijk chique bedoening, maar gelukkig maakt het lekkere eten veel goed. Na een leuke speech van Gerrit (ja, ja, hij is weer de klos) en een woordje van Jack stappen we om kwart voor 10 de bus weer in om snel het bed in te duiken, want er staat ons een lange reis te wachten. We nemen nog afscheid van Ab & Mirjam en Harm & Pietje. Zij zullen hun vakantie nog wat langer vieren.

Dinsdag 4 maart

Nadat we de campers hebben ingeleverd en een kort busritje naar het vliegveld hebben gehad,, kunnen we na een kleine drie uur wachten het vliegtuig in. Na zo’n tien uur vliegen komen we aan in Singapore. Hier begint het lange wachten. Na ruim 6 uur kunnen we pas weer verder. Ondertussen tolt bijna iedereen van de slaap. Gelukkig kunnen de meesten slapen (met of zonder hulpmiddelen) en ruim 13 uur later hangen we boven Amsterdam-Schiphol. Na een voorspoedige landing en afscheid bij de loopband waar we de koffers weer vinden scheiden hier onze wegen.

Beste mensen, wij willen jullie bedanken voor de hele gezellige weken en dat wij tussen de bedrijven door ook een vakantiegevoel hebben gehad. hopelijk zien we jullie nog een keer terug op een reunie.

Vrijdag 22 februari

De blauwe lucht is niet meer zichtbaar. Gelukkig is het wel droog en schijnt er een heel flauw zonnetje. Ab & Mirjam gaan nog een helivlucht maken, maar dan bij de Fox Glacier. Iedereen is al vroeg op pad. We hebben een vrij lange route en er is veel te doen onderweg.
Helaas waren er geen pinguïns te zien op Monro Beach. Maar onderweg konden we wel een heerlijk broodje zalm eten bij de zalmkwekerij.
Het is een ideale dag voor de sandflies, ze zijn dan ook overal volop aanwezig. De watervallen tussen Haast en Wanaka zijn niet zo spectaculair als andere jaren. Dat is het nadeel als het niet zoveel geregend heeft. De Blue Pools zijn schitterend. Helder blauw water lacht je tegemoet: spring in mij! Echter, het is ijskoud smeltwater van de gletsjer en dus alleen voor de ‘die-hards’.
Peter had gisteren voorgesteld om in Wanaka met zijn allen te bbq’en. Er werd niet razend enthousiast gereageerd, maar er werd afgesproken om elk het eigen eten mee te nemen. De camping heeft hier een ideale plek voor. Het is overdekt, er zijn 2 grote bbq’s en er staan 4 grote picknicktafels. Om half acht werden de eerste etenswaren aangevoerd en om acht uur was bijna iedereen present, gezellig aan het bakken, eten en babbelen. Stipt om half 11 (quiet time) was alles opgeruimd en lag iedereen na een geslaagde avond (bijna) op één oor.

Zaterdag 23 februari

We hebben een springer!!!
Peter heeft gisteravond bij de bbq aangekondigd om een bungy jump te maken. Dit naar aanleiding van een weddenschap met collega’s. Om ongeveer 14.00 uur gaat het gebeuren.
Een korte route voor vandaag. Er is nog een mogelijkheid om naar Puzzling World te gaan of naar het Transport & Toy Museum.
Het is (alweer) mooi weer en de korte route is dan goed voor het spectaculaire uitzicht. Onderweg is dan het Cadrona Hotel. Vroeger een overnachtingplaats voor de goudzoeker en nu een restaurant. De gevel stamt uit de oude tijd en wat erachter staat is helemaal vernieuwd. De route onderlangs leidt langs een aantal wineries en fruitstalletjes. Degene die hier langs rijden kopen dan ook wat fruit.
Om kwart voor twee is iedereen aanwezig om de sprong van Peter te aanschouwen. Het blijkt dat Jan ook gaat springen.
Jan zal als eerste gaan. Hij wordt luid aangemoedigd door de groepsleden(iedereen was er), zwaait even naar ons allemaal en naar de videocamera (je krijgt er een filmpje bij) en duikt. Een klein kwartiertje later is Peter aan de beurt. Hij wordt ook aangemoedigd, zwaait ook even en duikt. Na afloop is iedereen reuze trots op hen. Zelf doen ze alsof ze net hun schoenen hebben gestrikt, maar ze glunderen van oor tot oor. Ze krijgen een diploma, een T-shirt en een petje en natuurlijk felicitaties.
Voor wie zin heeft gaat met ons mee pizza eten. Niet zomaar een pizza van de standaard Italiaan maar een bijzondere. We gaan totaal met 10 personen. Het is maar goed ook dat er niet meer mee wilden want het is er behoorlijk druk. Omdat het zo warm is staat het dak open. Een apart gezicht. De pizza’s zijn heerlijk en we lopen weer terug richting camping. Bij het haventje is een straatartiest bezig en die weet vele mensen te boeien.

Zondag 24 februari

Een vrije dag in Queenstown. Het is een stuk frisser dan gisteren, dit komt mede door de straffe koude wind. Alleen Harm & Pietje en Fred & Fenna nemen de camper om er even tussenuit te gaan. Jan & Marian gaan een Jetboat tochtje maken. Het heeft afgelopen nacht behoorlijk geregend en door het hoge water wat eerst wat moest zakken, zijn zij de eerste van de dag die een tochtje kunnen maken. Ze zijn behoorlijk nat geworden, maar vonden het geweldig om te doen. Ab & Mirjam waren gisteren geweest en omdat toen het rivierwater veel lager stond waren zij niet nat geworden. Vandaag maken zij een lange wandeling. De rest geniet van het zonnetje op de camping of maakt een souvenir wandelingetje door het plaatsje.
Om kwart over zes lopen we naar de gondel om naar het restaurant te gaan voor een buffet diner. Onderweg krijgen we een paar spettertjes op ons hoofd en als we net met het gondeltje boven zijn, is het erg donker geworden en valt er een hele flinke regenbui. Heel jammer voor het uitzicht want dat hebben dan ook niet. Normaal is het leuk om hier even ronde te lopen te kijken hoe mensen met de luge naar benende roetsjen. Nu is het anderhalf uur hangen voor we aan tafel kunnen. Onder het mom van “better safe than sorry” worden er een flink aantal parapluis gekocht voor als we drie uur later weer naar de camping moeten lopen.
Het eten is weer heerlijk en het toetje overtreft alles. Henk kan het toetje niet weerstaan en al op het eerste bordje van het hoofdgerecht prijkt dan ook al een stukje taart. Als we om tien uur weer met het gondeltje naar beneden gaan is het droog. Pas als we weer op de camping zijn in ons campertje begint het weer te spetteren en bijna de hele nacht blijft het doorregenen.

Maandag 25 februari

Fred & Fenna gaan al op tijd op pad. Zij willen namelijk beide Sounds zien, dus rijden ze vanaf Queenstown door naar Milford en zullen morgen op de vrije dag naar de Doubtful Sound gaan. Peter & Inge en Jan & Marian gaan om 2 uur met de boot naar de Te Anau Caves om de Glowworms te aanschouwen en zijn dan ook al op tijd weg.
Als we zelf om even voor één uur op de camping zijn is het grootste deel van de groep al gesignaleerd of gearriveerd op de eindbestemming. Wil & Ria komen vrij laat aan. Een beetje verbazingwekkend want zoveel is er niet te doen. Het blijkt dat ze hebben gegolfd en hebben een 18 holes baan gelopen.
Morgen zullen wij het rustig hebben. Er gaan 12 mensen naar de Milford Sound en 8 mensen naar de Doubtful Sound. Dat betekent dus dat iedereen weg is.

Zondag 17 februari

De overtocht. Ze hebben allemaal besloten om achter ons aan te hobbelen naar de ferry. Tijdens de rit kijken we regelmatig in de spiegels en proberen snel alle 10 de campers te tellen. Dat valt niet altijd mee. Het is een mooi gezicht al die camper op een rijtje. Gelukkig vallen er geen grote gaten en in drie kwartier zijn we bij de boot.
Als we bij het zeegat komen wordt het water even wat heftig. Er wordt omgeroepen waar de kotszakjes zijn en mensen die last hebben van motionsickness worden geadviseerd naar buiten te gaan en achterop het dek te gaan staan. Het is vrij snel verdacht rustig binnen. Na een half uurtje is het water weer rustig. En de mensen druppelen weer naar binnen. Na ruim drie uur varen komen we aan in Picton. De Queen Charlotte Drive geeft ons mooie uitkijkjes naar de Marlborough Sound. Onderweg komen we een hokje tegen waar een aantal potjes jam te koop staan. De prijs staat erop de honesty box staat ernaast. Hier vertrouwen de mensen elkaar nog. In ieder geval de mensen die er wonen, vertrouwen de voorbijgangers.
Pelorus Bridge is even een leuke stop om een stukje te wandelen. We zien er onder andere Ben & Hanneke en Jaap & Hilda. Peter & Inge zien we voorbij ‘scheuren’.
In Nelson staan Gerrit & Dora langs de weg de kaart te bestuderen. Als wij even later staan te tanken rijden ze ons zwaaiend voorbij. Even later rijden wij achter hun. Dat is maar goed ook anders hadden we het nooit kunnen vinden!(haha) Dora vond in het begin het kaartlezen erg moeilijk. Ze had er bijna slapeloze nachten van. Gelukkig gaat het nu al heel veel beter.

Maandag 18 februari

Op Gerrit & Dora na (Gerrit had wat hoofdpijn) gaan we wandelen. Harm & Pietje en Mariët nemen een wat kortere route. We gaan eerst met de watertaxi, werpen een blik op Split Apple Rock en varen door naar Torrent Bay. Het drietal wordt een baai verder gedumpt. Inge spreekt nog een Nederlandse vrouw die al 46 jaar in NZ woont. Deze vrouw heeft een neef die net als Peter & Inge in Enkhuizen woont en laat Inge deze neef nu kennen! Kleine wereld leven we toch.
Het is best een zware tocht. Marian heeft het nog eens extra moeilijk, omdat haar knieën niet helemaal mee willen werken. Gelukkig kunnen we ons eigen tempo lopen en af en toe wachten we op de achterblijvers.
Op één plek moeten we tot onze knieën door het water, omdat het nog niet ver genoeg gezakt is. Voor Hanneke en Ria betekent dat dat ze bijna tot hun billen in het water komen. Ze zijn namelijk niet zo groot.
Aan het eind van deze zware doch mooie tocht staat het bier koud en kunnen we aan de lunch beginnen. Heerlijk! Helaas hebben we niet zoveel tijd, want de boot komt ons al vrij snel na het eten oppikken. De wandeltocht duurde toch wat langer dan we in eerste instantie gedacht hadden.
De watertaxi laat ons nog een groepje zeehonden zien en na een in totaal een uurtje varen komen we weer aan in Kaiteriteri. Hier zijn een bruidspaar en hun gezelschap bezig om ook aan wal te komen. Wat niet meevalt want hun boot komt niet ver genoeg op het strand en de dure kleding wordt nat van het zeewater.

Dinsdag 19 februari

Vandaag een lange rit en de dag begint alweer stralend. Voor negen uur is iedereen al weg. De route brengt ons langs de Motueka River Valley. Een mooie maar bochtige weg. Er is veel fruitteelt in deze vallei. Even voorbij Murchinson is Nieuw Zeeland’s langste Swingbridge. Voor vele mensen een enge bezigheid om erover te lopen. We rijden langs de Buller River. Een mooie weg langs hoog oprijzende rotswand. Bij Kilkenny Lookout kun je de rotswand over de weg zien hangen. Mooi om te zien als er een vrachtwagen onderdoor rijdt.
Bij Cape Foulwind woont een kolonie zeehonden. Vooral in deze tijd van het jaar is het leuk de baby’s te zien spelen. Hier zien we dan ook een flink aantal mensen van de groep.
Een eindje verder zijn de Pancake Rocks. Heel bijzonder om te zien. De hele groep is er dan ook geweest of nog bezig met het wandelrondje.

Woensdag 20 februari

Vandaag rijden we naar de gletsjers en de lucht is blauw en het zonnetje schijnt. Onderweg komen we twee bruggen tegen die we moeten delen met een trein. Gelukkig komt de trein hier maar een enkele keer per dag en is het auto- en vrachtverkeer ook niet zo druk. Het blijft bijzonder om over het spoor te rijden.
In Hokitika komen we de eerste groepsleden tegen. Bij de glaskunstenaars zien we onder andere Jaap & Hilda, Wil & Ria en Henk & Mariët. Aan Wil & Ria proberen we nog twee wijnglazen van $NZ 120 te slijten om te zorgen dat ze wat voorzichtiger omgaan met het glaswerk. Ze hebben namelijk al twee wijnglazen gebroken.
Zelf rijden we nog naar Hokita Gorge een ritje van zo’n 40 km vice versa. Op de Swingbridge is het mooie melkblauwe water te aanschouwen. Het was het ritje zeker waard.
Als we in Franz Josef aankomen is het nog steeds mooi weer. Nu maar hopen dat het morgen ook mooi is, want er zijn een aantal mensen die een helikoptervlucht gaan maken en een aantal die een gletsjerwandeling gaan doen.

Donderdag 21 februari

Het kan niet op. De lucht blijft knalblauw en er staat nog geen zuchtje wind. Jan & Marian en Jaap & Hilda gaan met de heli de gletsjer op. Peter & Inge, Henk, en wijzelf gaan lopen op de gletsjer. Aangekomen bij de Glacier Guides blijkt er een misverstand te zijn. Henk heeft geen boeking. Hij was gisteravond op zijn knieën gegaan om mee te mogen met de wandeling. Helaas is toen niet duidelijk geweest dat hij nog niet geboekt had. Hij komt op de reservelijst voor als er mensen niet komen opdagen. Ze komen allemaal. Er zit ook een echtpaar bij die eruit zien of ze het wandelen op de gletsjer niet aankunnen. Ze gaan wel mee. De wandeling bestaat uit drie delen. Eerst door het dal. Dan wat geklauter via drie aluminium trappetjes en grote stappen op rotsen en het derde deel, het deel waarvoor we uiteindelijk gaan: de gletsjer op. Het blijkt dat het bewuste echtpaar na het eerste deel al heeft afgehaakt. De gletsjer is erg vuil. Dit komt omdat ze al weken geen flinke regenbuien hebben gehad. Gelukkig hebben we nog wel een paar mooie stukjes gezien en zijn door een diepe spleet vrij steil naar beneden gelopen.
Henk, bij deze nog onze excuses voor het misverstand.
De stellen van de helivlucht konden het niet beter treffen. Knalblauwe lucht, mooi wit sneeuw op de top van de gletsjer en een geweldig uitzicht. Fred en Fenna zijn naar Okarito geweest. Ze hebben vele vogels gezien. En mooie spiegelingen in het water van de bergen. Henk & Mariët hebben een boot later genomen. Omdat het water al wat hoger was geworden hebben zij daardoor wat minder vogels gezien, maar des al niet te min een mooie tocht gehad. De rest is onder andere naar de Fox Glacier geweest en naar Lake Matheson. Harm & Pietje zijn daar nog door gereden naar het strand (Gillespie Beach) via een moeilijke gravel road.

Vrijdag 15 februari

Een lange rit vandaag. Het eerste deel is een bochtige. Heuveltje op en heuveltje af. Er zijn er een paar die de metal road nemen om in Wanganui te komen. Wanganui is een leuke plaats om even te stoppen. We zien dan ook verschillende campers (van de groep) in het plaatsje staan. Het laatste stuk naar Paekakariki is vrij vlak. Met de zijwind moeten we goed oppassen. In Foxton staat een Hollandse molen. Wil & Ria kopen er peperkoek en Gerrit en Dora kopen er hagelslag en appelstroop.
Niemand rijdt door naar Wellington (dit is nog zo’n 40 km) want morgen zullen we en stadstoer hebben.
’s Avonds rond een uur of 7 wordt er door vele een uitzonderlijk (voor Nieuw Zeeland) natuurverschijnsel waargenomen: een heuse windhoos.

Zaterdag 16 februari

Om negen uur zitten we al in de bus en deze brengt ons naar de hoofdstad van Nieuw Zeeland. De traditionele plekken zullen worden aangedaan. Eerst gaan we (voor wie wil en dat is iedereen) met de cable car naar boven voor een mooi uitzicht. De meeste dames worden gek van Marjan’s Nieuw Zeelandse hangertje: een van Paua schelp gemaakt kiwietje in een ovaal, vel blauw van kleur, en ze zoeken naarstig in het souvenir winkeltje naar ook iets mooi. Na dit kleine oponthoud gaan we naar de rozentuin, een onderdeel van de botanische tuinen en de begonia kas. Hier is ook een koffie corner en al gauw zit iedereen aan de koffie met iets lekkers erbij. Mt Victoria is ook van de partij. Hier zijn onderdelen van de Lord of the Ring opgenomen. Als we bovenop de Mount staan is het duidelijk waarom Wellington ook wel Windy City wordt genoemd. Tijdens de rit komen we langs een aantal huizen die tegen de heuvels zijn aangebouwd. Sommige hebben een privé-lift om naar boven te komen. De Beehive en de andere parlementsgebouwen zijn ook van de partij. De laatste korte stop is Old St Pauls uit 1866. Een compleet van hout gemaakte kerk. Ook de verbindingen zijn van hout. Er komt dus geen stalen draadnagel aan te pas. In het souvenirwinkeltje vinden een paar van de vrouwen een mooie Paua ketting.
De laatste stop is het museum Te Papa. Hier kunnen we een uurtje of twee ronddwalen. Tepapa is jarig en is 10 jaar geworden. Er zijn veel festiviteiten en het is er erg druk.
’s Avonds in de keuken bij de meeting hebben we weer erg veel lol. De flauwe doch leuke opmerkingen zijn niet van de lucht. Als klap op de vuurpijl komen er twee erg lollige Engelsen binnen. Zij willen de afwas doen en hebben een hoog Hi di Hi gehalte (Engelse komedieserie over een vakantiepark).

Zaterdag 9 februari

Het zal een vermoeiende dag worden. Een vrij lange route met onderweg heel veel te doen. We hebben twee mensen in de groep die mega last hebben van de jetlag. Zij zullen dan ook de alternatieve route rijden. Bij de picknickplaats Karangahaka Gorge ontmoeten ze elkaar en met z’n vieren genieten ze daar van de omgeving.
Harm & Pietje hebben genoten van het treintje in Coromandel Village. Fred & Fenna, Ab & Mirjam en Wil & Ria zijn oa. naar Cathedral Cove geweest. Jaap & Hilda hebben de rust gezocht van Opoutere om daar één van Nieuw Zeeland zeldzame vogels, de Oyster Catcher, te spotten. Inge & Peter hebben zich vermaakt in de Rapaura Falls Watergardens, een mooie tuin in the middle of nowhere. En Ben & Hanneke zijn bij de Stampers Battery in Thames geweest. Zij hebben daar kunnen zien hoe er vroeger goud werd gewonnen. En last but not least: zelf zijn we naar de de Rapaura Falls Watergardens geweest en om niet te vroeg op de camping te zijn hebben we de metal road (overharde weg) genomen waar een automobilist zich te pletter schrok van ons met de camper en de berm in dook. Henk & Mariët hebben een oom van Henk in Whangarei bezocht. De halve familie had zich verzameld en ze hebben een onvergetelijke dag gehad.

Zondag 10 februari

Iedereen is vandaag op de camping gebleven. Of in de buurt. Helemaal ‘pooped’ van gisteren.
Op het strand zijn een soort wedstrijden voor reddingsbrigades. Heel spectaculair en ook wel gevaarlijk voor de deelnemers. Er is er gisteren en vandaag één afgevoerd naar het ziekenhuis.

Maandag 11 februari

Ondanks dat we vandaag een niet al te lange route naar Rotorua hebben is iedereen al op tijd op pad. Onderweg is dan ook zat te doen. Hanneke & Ben zien we nog even bij de Martha Mijn. Zelf zijn we daar iedere keer geweest als we in NZ zijn. Het is leuk om de veranderingen te zien. In Te Puna gaan oa. Jan & Marian de weg naar boven om van het uitzicht en de serene rust te genieten. Wil & Ria gaan ook naar boven, maar om een kennis te bezoeken die helaas niet thuis is. Het uitzicht vinden ze wel heel mooi. Gerrit ‘beklimt’ Mt Maunganui en zijn Dora houdt beneden de wacht. Fred neemt daar een duik in de zee en Fenna kijkt toe.
Als wij in Te Puke arriveren hebben Jan & Marian net het ritje door de boomgaard gemaakt en Wil & Ria zitten te wachten op de volgende tour. Met z’n vieren maken we de tour. Guide Simon weet veel van de kiwi en weet dit ook boeiend te vertellen. Als we terug komen zit de rest van de hele familie te wachten op het volgende treintje. Dit treintje zit dan bijna vol Hollanders.
’s Avonds bij de meeting worden de flessen wijn van de camperverhuurder soldaat gemaakt. Nog voordat de wijn in de man zit, is er al veel hilariteit en het wordt een gezellige avond.

Dindsdag 12 februari

Met Ab & Mirjam gaan we naar een reparateur omdat in de camper de boiler het niet doet. Het leek dat bij diverse mensen de waterpomp kapot zou zijn, maar de clou was dat de slang niet ver genoeg in het vulgat ging van het waterreservoir zodat er niet voldoende water in de tank zat en de pomp bleef dus maar brommen. Henk heeft al een paar dagen behoorlijk last van zijn kies en gaat naar de plaatselijke tandarts en Hanneke heeft een stukje van een tand af en bezoekt de tandtechnicus. Beiden worden goed geholpen. Wil & Ria hadden wat lekkage bij de achterruit en ook dit wordt vandaag gerepareerd. Net voor de middag gaan wij met de ervaren golfers Jan & Marian en Wil & Ria ‘een potje golfen’. Het valt nog vies tegen om zo’n balletje in het gaatje te krijgen met het maximaal aantal slagen.
Om kwart voor zes verzamelen we ons om naar Te Puia te gaan voor een Hangi. Dit is een Maori-eetfeest. We krijgen een dans en zang show te zien en krijgen een gestoomde traditionele Maori maaltijd.
Eerst mogen we nog een blik werpen op de Puhutu Geyser deze kan wel een hoogte van 20 meter bereiken. Vervolgens krijgen we instructies hoe te handelen bij een ontmoeting met een stam. Gerrit is onze oudste en wordt tot stamhoofd gebombardeerd. We krijgen de traditionele begroeting bij het ‘ontmoetings huis’ . Nadat we als vreemden zijn goedgekeurd mogen we mee naar binnen. Wel de schoenen uit!
Na een aantal dansen en liedjes worden er vrouwen uit het publiek gehaald om mee te doen met een poi dans. Marian, Inge, Dora, Ria en Pietje zetten hun beste beentje voor. Wat later wordt de Haka uitgelegd en voorgedaan, hoewel er ook vrouwen aan deze dans meedoen, worden er echter alleen mannen uit het publiek gevraagd mee te doen met een mini cursus Haka. Behalve ons stamhoofd Gerrit (hij moet) vliegen Ben, Jan en Henk ook het podium op. Als ze klaar zijn worden ze luid toegejuicht. Hierna is er een mogelijkheid om met de dansers op de foto te gaan. Na deze happening kunnen we gaan eten. Er wordt nog uitgelegd dat normaal het Maori eten in de grond wordt klaar gestoomd, maar gezien de hoeveelheid en de tijd dat het kost is het eten wel gestoomd maar dan niet in de grond maar in ketels. Het zou op deze manier de smaak niet al te veel aantasten. En inderdaad het eten was goed. Aan het eind kwam de mevrouw die het één en ander over het eten had uitgelegd, langs om te zorgen dat er per tafel iemand was die een liedje moest zingen. Omdat wij als Nederlandse groep één tafel vertegenwoordigden moest onze chief naar voren komen en een lied inzetten. Dit werd het Brabantse volkslied en werd door de hele groep meegezongen. Er was ook een tafel met Chinezen en zij zongen in het chinees een liedje. Dit herkenden wij als vader Jacob en al gauw werd er (in canon) meegezongen. Het Duitse en Engelse lied werd ook herkend en tweestemmig meegezongen. Rare Hollanders. Even na negen uur is het festijn afgelopen. We lopen terug naar de camping en deze Hangi werd eigenlijk door ons allemaal leuk bevonden.

Woensdag 13 februari

Vandaag rijden we naar Taupo. Een korte rit van zo’n tachtig km, maar onderweg zat te doen. Er is bijvoorbeeld een wandeling te maken van zo’n anderhalf uur door een vulkanische vallei. Er is een geothermisch park met veel gekleurde watertjes en pruttelende modderpoelen, een waterval die niet diep valt maar wel ontzettend veel water (Huka Falls) verzet en je kunt er wildwatervaren of bungy jumpen . Dit is nog maar de helft van wat er te doen valt. De camping is een mooie. Het enige nadeel is dat deze aan een doorgaande weg zit.

Donderdag 14 februari

Vandaag weer een verplaatsingsdag. We gaan door het Tongario National Park. In de winter is dit het wintersport gebied van het Noorder eiland. Nu zal er geen sneeuw meer liggen. Vanaf de camping in Taupo kunnen we de bergen (vulkanen) al zien liggen. Mt. Ngauruhoe is goed te herkennen aan de conische vorm. Deze vulkaan heeft model gestaan voor Mt. Doom in The Lord of the Rings. Tegen de tijd dat wij in Whakapapa Village aankomen is iedereen al volop bezig. Er zijn een aantal die in het Information Centre de informatie video’s aan het bekijken zijn. Eén video gaat over het feit dat Nieuw Zeeland op een breuklijn ligt en dat er dus veel aardbevingen en vulkanische activiteiten zijn. Jan en Marian zijn al met de stoeltjeslift naar boven geweest. Een goede keuze want de lucht begint al te betrekken. Dat betekent dat het zicht alleen maar minder wordt. Inge en Peter gaan een wandeling maken. Niet alleen omdat dat leuk is om te doen, maar vooral om de scone die ze in het Grand Chateau gegeten hebben, er weer af te lopen. Wil en Ria maken een mooie wandeling naar de waterval. Zelf gaan we naar de stoeltjeslift. Onderweg zien we Gerrit en Dora, op een mooie plek met geweldig uitzicht, de lunch gebruiken. Als wij met de lift boven zijn en een stuk van de Skyline Walk lopen komen we Ab en Mirjam tegen. Helaas hebben ze de verkeerde schoenen aan om deze wandeling goed te kunnen lopen. Het is dan ook een behoorlijk moeilijk pad.
’s Avonds bij de meeting laten we de eerste serie foto’s zien die nu op het internet staan. Met veel hilariteit worden ze bekeken.

Maandag 4 februari

Eindelijk is het zover. We gaan naar Nieuw Zeeland!
Helaas hebben Wil & Wim moeten annuleren omdat Wil haar vader afgelopen vrijdag is overleden. En omdat Jeanne en Peter met hen zouden samen reizen, hebben zij ook besloten de reis met een jaar uit te stellen.
Om kwart over acht was bijna de hele groep bijeen om in te checken. Na wat file perikelen kwamen Gerrit & Dora als laatste binnen stuiven en al snel had iedereen een stoel in het vliegtuig. Ab & Mirjam zouden met een binnenlandse vlucht komen dus we zouden hun zien bij de gate.
Iedereen heeft er geweldig veel zin in.

Dinsdag 5 februari

Na een rustige vlucht komen we een kleine 13 uur later aan in Singapore. Gids Michael staat op ons te wachten en leidt ons naar de bus. In tegenstelling tot wat het programma vermeldde gaan we gelijk naar het hotel en hebben we vanmiddag de stadstour.
Iedereen is weer fris en fruitig als we de bus instappen. Michael laat ons wat mooie plekjes zien waaronder de Orchideeën tuinen met prachtige bloemen, het hoogste punt van Singapore waar we een mooi uitzicht hadden over de stad en de Chinese markt die nu bijzonder was vanwege het Chinese nieuwe jaar, het jaar van de rat.
Michael had een goede tip waar we konden eten. Hij was er alleen vergeten bij te vertellen dat het geen Singapore chinezen zijn die dus goed Engels spreken maar Chinezen uit China die de Engelse taal maar zeer gebrekkig spreken. In plaats van dat ieder iets voor zichzelf uitkoos was het makkelijker om het per tafel te doen. Inge (zoals ze zelf riep: de jongste ! ! ) was tafeldame van de ene tafel en Jack samen met Wil tafelheer van de andere tafel. Met veel lawaai en lachen hebben we allemaal heerlijk gegeten en was het een leuke afsluiting van de dag.

Woensdag 6 februari

Na een heerlijk zeer uitgebreid ontbijt, hebben we de ochtend nog tijd voor ons zelf. De laatste inkopen worden gedaan en om 13.00 uur staat iedereen klaar om aan de high tea te beginnen. We worden naar de haven gebracht om aan boord te gaan van een heuse drakenboot. We hebben er schitterend weer bij, een blauwe lucht met een paar witte wolkjes en een lekker windje voor de afkoeling. Nadat we onze maag gevuld hebben met een aantal lekkernijen gaan we ook nog even van boord en doen één van de 60 eilandjes aan die bij Singapore horen. Na de boottocht worden we op het vliegveld afgezet.

Donderdag 7 februari

Na een vertraging van bijna een uur en een bumpy vlucht komen we aan op Auckland Airport. Hier worden we opgewacht door Jolies van United Campervans. We gaan de bus in en na een tochtje van een klein half uurtje komen we aan bij het hotel.
We spreken af dat we om half 7 verzamelen om naar ‘The Ferry Building’ te gaan, waar we ons kennismakingsdiner zullen hebben.
Het diner is in een visrestaurant, diegene die van vis houden zitten hier goed. Gelukkig is er ook een alternatief.
Om echt met elkaar kennis te maken is de regel dat partners niet naast elkaar mogen zitten. Dit levert geanimeerde gesprekken op en een flink aantal lachsalvo’s. Voor we het in de gaten hebben is het negen uur geweest en lopen we weer naar het hotel.

Vrijdag 8 februari

Vandaag krijgen we de camper!
Henk en Mariët zijn al om half 8 naar de verhuurder gegaan. Zij gaan eerst naar het noorden om een oom te bezoeken. Zij zullen zaterdag weer bij de groep zijn.
Al snel zijn we bij de verhuurder. Jolies geeft wat algemene informatie, de contracten worden getekend en in twee groepjes gaan we naar buiten om uitleg (in het Nederlands) te krijgen over de camper. Wil en Ria zijn hun tasje met belangrijke papieren kwijt. Na wat telefoontjes blijkt dat het tasje nog in de bus ligt en wordt het met spoed gebracht. Omdat de campers een beetje ongelukkig staan opgesteld geven ze elkaar (met een vette knipoog) de schuld dat ze niet zelfstandig kunnen vertrekken. Behalve Harm en Pietje, maar die zijn geen rookies meer, zij zijn al voor de tweede keer in Nieuw Zeeland. Dit betekent dus dat we in colonne naar het winkelcentrum gaan. In de supermarkt komen we elkaar steeds tegen en met vragen zoals: “Waar heb jij het brood gevonden?” of “Weet jij waar de melk staat?” krijgen we onze karren aardig vol. Na de boodschappen scheiden onze wegen en zien we elkaar weer op de camping in Miranda. Deze camping heeft een heerlijk warm mineraal bad van zo’n 38C. ’s Avonds hebben we onze eerste meeting, aan de vermoeide koppies is te zien dat de jetlag nog lang niet over is. En het is natuurlijk spannend, voor velen de eerste keer in een camper en dan ook nog eens links rijden.