Vrijdag 27 februari

Vandaag onze derde jarige. Willem is de gelukkige. Hij is nu gelijk jarig met zijn zoon. Deze is nl de 26e jarig en dat is het nu in Nederland. Met name degene die om 3 uur vanmiddag met de tour meegaan, gaan nu de stad in. Dunedin heeft schitterende gebouwen waaronder het stationsgebouw. Leo & Thea en Paul & Zwany nemen de trein naar de Taieri Gorge. Een mooi toeristisch treinritje door een schitterend landschap. Wij gaan met Leo V. naar een golfbaan. Deze is gelegen vlak aan zee. Met schitterende uitzichten op zee en de stad lopen we in heerlijk weer 12 holes. Als we tegen 3 weer bij de camping komen zien we Jos & Ria en Bart & Annie nog flink doorstappen om op tijd te zijn voor de Ecotour. Op de camping staan Adri & Tiny, Henny & Diny, Willem & Anja en Gerard & Marian al klaar om aan de tour deel te nemen. Zelf gaan we nog even de stad in. Hoewel het erop leek, toen we op de golfbaan stonden, dat het zou gaan regenen is het toch weer volop zonnig. We boffen toch maar weer!

Zaterdag 28 februari

Vandaag naar Mt Cook. Het weer wil niet zo. Het regent niet, maar de wolken voorspellen niet veel goeds. Tegen de tijd dat we de stad uit zijn begint het zacht te regenen. Bij Shag-point kijken we nog even bij de zeehondjes en of we nog een pinguïn kunnen spotten. Zeehondjes zat maar helaas geen pinguïns. Even verderop zijn de Moeraki Boulders, nu het wat harder regent, is weinig te beleven. Gelukkig is er een goed gevuld restaurant. Verschillenden hebben de Elephant Rocks gezien en een paar zijn er door gereden naar de Clay Cliffs. Onderweg komen we ook nog langs een zalmkwekerij. Hans & Betty en ook Jan & Gea kunnen de verleiding niet weerstaan en kopen er een heerlijk stukje zalm. Als we bij de camping aankomen is het erg mistroostig. Erg jammer, want hier heb je heldere luchten nodig om volop te kunnen genieten van de omgeving. Alsof het niet genoeg is begint het behoorlijk hard te regenen. We zullen Willem zijn verjaardag binnen moeten vieren. Gelukkig kan dit goed op deze camping. Er is een ruime kamer met een houtkachel. Na een paar glaasjes wijn en een paar lekkere hapjes stappen we met hoog rode wangetjes (nee, niet van de wijn, maar van de warmte) weer naar buiten waar het ondertussen nagenoeg droog is geworden om ons nachtelijk voor te bereiden op een laatste rit morgen.

Zondag 29 februari

Zoals gezegd onze laatste rit. Zoals gebruikelijk komen we langs Lake Tekapo en de lucht is weer aardig opengebroken. De bussen vol toeristen weten deze plek nog steeds te vinden. Het is dan lastig een mooie foto zonder mensen van het kerkje te maken. In Geraldine komen we Paul & Zwany, Bart & Annie en Jos & Ria tegen die op een terrasje zitten te lunchen. Paul & Zwany zijn al in het breiwinkeltje geweest en Zwany heeft er een mooi vest gekocht. Gelukkig heeft het winkeltje meer te bieden. Achterin de breiwinkel gebeurt het eigenlijk. Hier zijn duizenden stukjes van de breimachinemallen verzameld en een heus mozaïek gemaakt, namelijk het beroemde geborduurde wandkleed van Bayeux helemaal nagemaakt in een mozaïek uitvoering. De eigenaar, Michael Linton, is één van de breinen achter Puzzling World in Wanaka. En ook hier heeft hij bizarre spelletjes liggen, waar je soms engelengeduld voor nodig moet hebben om ze op te lossen En voor iedere bezoeker neemt hij even de tijd om e.e.a. uit te leggen. Mr. Linton is nu samen met zijn dochter de slag bij Hastings in mozaïek aan het maken, een project van enkele jaren. In Christcurch is het ook nog steeds mooi weer en enkelen gaan alvast de stad verkennen. Jan & Gea zijn naar het Antartica Centre geweest en voor Gea is het duidelijk: ooit eens de Zuidpool bezoeken.

Maandag 1 maart

De eerste koffers zijn al gepakt en men maakt zich al op voor de komende reis. Eerst nog de stad onveilig maken en vanavond het afscheidsdiner. Zelf gaan we ook nog de stad in, niet om te shoppen maar om te golven. Er is in het centrum een heuse 18 holes golfbaan. Om half 7 stappen we de bus in en deze brengt ons naar Tiffany’s waar het diner geserveerd wordt. We genieten van een 3 gangendiner met op het eind een kopje koffie of thee en om half 10 worden we weer teruggereden naar de camping. Hier worden de reisbegeleiders (wij dus) verzocht naar de keuken te komen. We worden als een bruidspaar op een bankje voor de groep gezet en iedereen is een beetje gniffelig en hebben een papier in handen. ‘Ze gaan toch niet zingen’? Gelukkig neemt Paul het woord (hij zal vast wel vrijwillig naar voren geschoven zijn) en hij beschrijft in het kort op humorvolle manier de reis. En dan gaat het toch gebeuren. Iedereen staat op en in volle borst wordt er op de tekst van Betty en op de melodie van ‘het is uit het leven gegrepen’ gezongen. Geweldig! Nog wat lacherig lopen we allemaal naar de camper om aan de broodnodige nachtrust te beginnen. Morgenochtend zal in de meeste campers om 6 uur de wekker afgaan om te beginnen aan een lange thuisreis.

Dinsdag 2 maart en Woensdag 3 maart

Om 8 uur kunnen we de campers inleveren. Maar eerst is er nog een ongelukje. Gerard ziet een steentje van 60 cm breed en zo’n 30 cm hoog over het hoofd en ramt de grijswatertank kapot. De tank loopt leeg en Gerard is pissed. Gelukkig zijn we allemaal all risk verzekerd dus de schade valt onder de verzekering. Het inleveren verloopt daardoor ook snel en probleemloos. De bus brengt ons en onze bagage naar het vliegveld, we kunnen vlot inchecken en moeten dan nog 2 uur wachten voor we kunnen instappen. Na een vlucht van ruim 9 uur komen we moe in Singapore aan. De enkele die een hotelkamer hebben, boffen. Zij kunnen dik 4 uur ongestoord slapen en daarna lekker douchen. De rest moet zich bijna 7 uur vermaken met shoppen en rondhangen. Om 12 uur middernacht plaatselijke tijd (is 7 uur ’s ochtends NZ tijd) gaan we weer de lucht in voor nog eens ruim 13 uur. Heerlijk als je dan ook nog eens een paar uur kunt slapen. Op Schiphol aangekomen moeten we, mede door een storing, nog wachten op onze bagage. Als we die dan eindelijk hebben nemen we afscheid van elkaar met nog in ons achterhoofd deze geweldige reis.

Beste allemaal Ook voor ons is het een onvergetelijke reis geweest. Zullen we dit volgend jaar in Namibië overdoen? Haha.

Donderdag 19 februari

Vanochtend om half 8 is de gletsjer heel mooi te zien. Nog geen uur later is hij in wolken gehuld. Vijf mannen (Henny, Leo (V), Gerard, Willem en Paul) durven het aan om een gletsjerwandeling te maken. Ze zullen om half 11 opgehaald worden door de shuttle. Ondertussen is de zon weer doorgebroken en bijna iedereen is aan de was. Er worden touwtjes gespannen en de schone was kan lekker droog wapperen. De dames van van de gletsjermannen nestelen zich na de was in een stoeltje met een boek. Eindelijk de tijd om een stukje te lezen. De anderen die niet lopen nemen het er ook even van. Alleen Jan & Gea waren er alweer vroeg vandoor om één en ander in de omgeving te bekijken. Na de middag gaan Hans & Betty, Adri & Tiny, Leo & Thea, Bart & Annie en Jos & Ria ook nog even op pad. Als we zelf het dorp ook nog even in gaan, zien al snel diverse groepsleden rondlopen en ook Jan & Gea zijn weer terug van hun reis. Gea wil weer terug naar de camping, maar Jan wil eerst toch nog de film over de gletsjers zien. Ze is om te kopen met een ijsje en dat Jan pannenkoeken zal gaan bakken met de in Foxton (bij de Nederlandse molen) gekochte meel. Ook Jos en Ria, Bart & Annie en Hans & Betty gaan naar de film. De film duurt slechts 20 minuten maar geeft een goede indruk hoe de gletsjers en vanboven uitzien. Hans & Betty waren ook nog bij de Fox gletsjer geweest ze vonden deze mooier dan de Frans Josef alleen al vanwege het feit dat je er dichter bij kunt komen. Alleen Betty was niet zo blij met de slingerroute er naar toe want je komt er morgen toch langs.

Vrijdag 20 februari

We hebben de afgelopen dagen echt geboft met het weer. De gletsjers waren heel goed te zien en we konden alle activiteiten doen die we wilden. En vanochtend is het zwaar bewolkt en de regen dreigt er er is bijna niets van de bergen te zien. Zelf rijden we nog naar Gillespie Beach. Dit is het strand in het verlengde van de Fox gletsjer. De laatste 12 km is over een hele smalle gravelroad waar je elkaar net kunt passeren. Als we op het strand staan horen we van een stel dat daar loopt, dat er dolfijnen langs de kunst zwemmen. Helaas zien wij ze niet. Gelukkig breekt de lucht even en kunnen we vanaf het strand de gletsjer zien. Dit is toch wel heel apart. Als we weer verder rijden begint het al snel te regenen. Onze volgende stop is de zalmkwekerij. Niet alleen vanwege de overheerlijke zalm, maar vooral voor de niet te versmaden scones met slagroom en vruchtengelei. We horen later dat er al diverse groepsleden ons voor zijn geweest. Paul & Zwany zitten er nog en zijn in gesprek met Ada onze collega van Wereldcontact. Bij het DOC-centre in Haast zien we ook nog Willem & Anja. Ondertussen lijkt het erop dat het niet meer wil ophouden met regenen. Heel jammer, want op het stuk dat hierna komt tot aan Lake Wanaka zijn hele leuke uitstapjes. Als wij langs Blue Lake komen zien we dat Gerard & Marian, Jos & Ria en Bart & Annie toch even een wandelingetje maken. In Wanaka doen we bijna allemaal boodschappen voor de BBQ, die we houden op voorstel van Zwany. Ieder zorgt voor zijn eigen eten en op deze camping is een mooie overdekte plek waar we kunnen zitten en koken. Iedereen is van de partij en we hebben een gezellige avond.

Zaterdag 21 februari

Als we weer wakker worden valt de zoveelste bui op ons dak. Goed weer om of naar Puzzling World te gaan of naar het Toy & Transport museum. Bij de laatste komen we heel wat groepsleden tegen. De collectie is de aflopen jaren behoorlijk toegenomen. Wat eens begon als een uit de hand gelopen hobby is het nu het adres om je oude speeltjes of je oude auto te geven of te verkopen. Er zijn nu 3 grote hallen waar je het één en ander kunt bewonderen en ook buiten staan nog een groot aantal voertuigen. Als we bij het Cadrona Hotel aankomen om koffie te drinken, zitten Hans & Betty te wachten op hun Spicy soup. Even alter komen Adri & Tiny ook binnen. Zij zijn ook in voor de soep. Het blijkt dat Jan & Gea ’s morgens om 9 uur al voor de deur stonden. Helaas waren ze toen nog niet open. Bij het Bungy Jumpen wordt flink gesprongen. Helaas niet uit onze groep. Willem loopt wel rond van zal ik wel of zal ik niet. Maar toch maar niet. Ook Gea heeft zoiets van zal ik wel of zal ik niet. Maar ook zij toch maar niet. Om 6 uur wandelen we naar Winnies. Hier gaan we met zijn allen pizza eten. Helaas moeten Bart & Annie afzeggen omdat Bart teveel last heeft van zijn rug. Ria is zo lief om een kleine pizza voor ze mee te nemen, zodat ze weten wat ze qua smaak gemist hebben.

Zondag 22 februari

Gelukkig is het weer iets beter. Bijna iedereen slaapt wat uit. Henny & Diny spannen de kroon. Pas na 10 uur gaan de gordijntjes voorzichtig open. Zoals altijd zijn Jan & Gea vroeg op. Zij rijden rond half 9 weg om naar de Kingston Flyer te gaan. Leo & Hennie gaan richting Paradise. In die omgeving zijn een aantal opnamen gemaakt voor de Lord of the Rings. Hans & Betty hebben een One Million Dollar cruise gemaakt. Dit bleek achteraf een vergissing. Daarentegen hebben Gerard & Marian, Leo & Thea en Willem & Anja veel lol gehad op de Earnslaw. De dames hebben gedrieën op de boot gezongen begeleid door de aanwezige pianist. Ondanks dat het de hele dag bewolkt is en af en toe een beetje miezert, is het gelukkig niet koud en kunnen we ons best vermaken in dit gezellige stadje. Vroeg in de avond gaan we naar Bob’s Peak met de gondel om daar te genieten van een heerlijk buffet.

Maandag 23 februari

Vandaag naar Te Anau. Een weinig spectaculaire rit. Onderweg is er alleen de Kingston Flyer (een oude stoomtrein). Er is nog tijd om in Queenstown e.e.a. te doen of zelfs door te rijden naar de Milford Sound, wat Gerard & Marian doen. Ze rijden al om even na 7 weg om pas tegen 6 op de camping te arriveren na een zoals ze zeggen ‘een geweldige maar vermoeiende dag’. Het overgrote deel van de groep gaat naar de Glowworms cave. En dat maakt deze dag ook alweer tot een eind.

Dinsdag 24 februari

Vandaag voor ons een hele rustige dag. Leo & Hennie zijn met de bus naar de Milford Sound en de rest is naar de Doubtful Sound. Zelf nemen we het ervan door naar de golfbaan te gaan. Zowel in de Milford als in de Doubtful Sound was het vandaag behoorlijk zonnig. Wij hadden goed golfweer, af en toe een dun zonnetje met een lekker temperatuurtje. Na de golf gaan we naar souvenirs kijken. Vaste prik, vandaag kijken morgenochtend kopen.

Woensdag 25 februari

We starten de dag met veel blauwe lucht. De meesten zijn rond 9 uur weg en de laatste tegen half 10. Eerst gaan we souvenirs scoren. Het winkeltje op de hoek is onze favoriet. Dan rijden we naar het diepste meer van NZ. Een mooie rustige plek wat grenst aan een stukje oerbos. Op de terugweg wilden we nog langs ‘The Big Totara Walk’ maar dit zou nog eens een extra 40 km zijn. Gelukkig kunnen we zeggen dat we dit bewaren voor een volgende keer. In Tuatapere gaan we lunchen. Op hetzelfde terras zitten Leo & Hennie en Henny & Diny al te genieten van een lunch heerlijk in het zonnetje. Als Henny & Diny weggaan zien ze de tas van Hennie hangen (zij zijn nog niet 5 minuten weg) Dit is al een derde keer. Eerst Betty haar portemonnee in Wellington, toen Gea haar tas bij de email op de camping in Franz Josef en nu Hennie. Ook Jos is bijna zijn portemonnee kwijt geweest. Deze was uit zijn zak gevallen. In Tuatapere Domain is ook een oerbos. Hier gaan we even kijken. We komen er ons favoriete vogeltje tegen: de Fantail. Een klein vogeltje met een start als een Japans waaiertje. Een ontzettend snel beestje en erg moeilijk te fotograferen. Het is een mooi bos(je). Het is een soort rondloop alleen de bewegwijzering is wat verwarrend. Gelukkig vinden we de uitgang waar we geparkeerd staan wel. Als we denken één van de eersten op de camping te zijn, komen we bedrogen uit. Adri & Tiny, Leo & Thea, Hans & Betty, Paul & Zwany en Willem & Anja zijn er al. Ze zitten allemaal te genieten van de zon. Even later komen Henny & Diny binnen, toch maar niet naar Bluff gegaan. Gerard & Marian zijn wel naar Bluff geweest Ze hebben er genoten van een schitterend 360 uitzicht. Jan & Gea zijn o.a. naar Invercargill geweest. Jan kon eindelijk zijn Tuantara zien. Daar had hij het 2 januari bij de kennismakingsbijeenkomst al over! Jos & Ria en Bart & Annie zijn bij een boerderij geweest en Annie heeft een schaap geschoren. Na Annie durfde Jos ook. Zij zijn daar in de buurt ook bij een Nederlandse kaasboerderij geweest en hebben heerlijke kaas gekocht. Paul & Zwany hebben het oerbos gemist, ondanks de goede wegenkaart die zij hebben. Daarentegen hebben ze op het uitkijkpunt wel dolfijnen gezien. Dit alles wat er onderweg te zien was en het supermooie weer maakte dat het wee een perfecte dag was.

Donderdag 26 februari

Vandaag zou het volgens de voorspellingen alleen ’s morgens nog goed weer zijn. Met de lange rit voor de boeg en de vele mooie dingen die er te zien zijn, is iedereen al op tijd op pad. Zwany had nog een tip over een huis uit 1925 waar kunst tentoongesteld wordt en met een mooie tuin erbij. Wij besluiten er even te kijken. Als we eraan komen blijkt dat het huis pas om half 11 open is. We lopen even door de prachtig aangelegde tuin en besluiten om 10 over 10 om maar door te gaan. We zijn niet zo arty ingesteld en gaan liever kijken of we zeeleeuwen op het strand kunnen spotten. Onze eerste stop is Waipapa Beach. Hier zijn we nog nooit geweest en er zouden zeeleeuwen zijn. We hebben geluk er liggen 2 dikke heren op het strand. Ze zitten even naar elkaar te grommen en al snel vallen ze als dikke drilpuddingen om, om op het strand te zonnen. Omdat wij in verhouding laat vertrokken komen we bijna niemand tegen. Behalve ons vrolijke viertal. Zij waren ergens verkeerd gereden maar wilden toch Curio Bay zien. Net als wij hebben ze daar een jonge pinguïn gezien. Hij was zijn dons aan het verliezen wat vervangen wordt door een mooi verendekje. Een tijdje later komen we ze weer tegen. Op een uitzichtpunt in de wind gaan ze picknicken. Alsof er geen betere plekjes zijn. Als we op de camping aankomen, is het nog steeds mooi weer. Ze mogen meer Cloudy weather with drizzle voorspellen! Thea is helemaal uitgewoond als ze op de camping aankomen en zij en Leo besluiten om de volgende dag niet mee te gaan met de ‘Ecotour’ die toch ook veel energie vergt.

Vrijdag 13 februari

Vandaag via Wanganui naar Wellington, een behoorlijke afstand waarvan het eerste deel behoorlijk bochtig is. We raden het stuk via Pipiriki af i.v.m. de gesteldheid van de weg. Dit laat Henny niet weerhouden, maar Diny vindt dit niets. Henny sluit een compromis: tot het eerste dorp. Helaas weet Diny niet, dat als je aan deze weg begint er geen afslag meer is. Als wij op het laatste moment ook voor deze weg kiezen, blijkt dat er ondertussen al een heel stukje is geasfalteerd. Maar ook hele stukken zijn wasbord en of glibberig door de regen. Als we op de hoofdroute zitten komen we de jarige Leo met zijn Hennie tegen. Zij stappen net uit om bij een café een koffiestop te houden. In Wanganui bezoeken wij het museum en daar treffen we Gerard & Marian. Ook komen Leo & Hennie hier de Maori War-Canoe bewonderen. Bijna iedereen is naar Durie Hill geweest. Hier is een oude lift, die vroeger gebouwd is voor mensen die op de heuvel woonden en in de stad werkten. Via de lift kom je in een tunnel en deze voert naar de hoofdweg. Hans & Betty hebben de akoestiek van de tunnel getest door er als een stel pubers lekker te schreeuwen. Zij hebben ook nog bij de Nederlandse molen roggenbrood gekocht, zodat Hans zijn dagelijkse roggenbroodje-met-kaas niet hoeft te missen. Het vrolijke viertal is in Marton geweest. Daar hebben zij een oud stagiaire van Jos & Ria bezocht. Hij werkt daar op een boerderij met 900 melkkoeien. Zij zijn daar heel leuk ontvangen en hebben een top dag gehad. Op de camping aangekomen schijnt het zonnetje lekker. Alleen de wind blaast een beetje hard en fris.

Zaterdag 14 februari

De dag begint redelijk vroeg en gelukkig zonnig. We hebben een stadstoer en om 9 uur vertrekken we dan ook naar de hoofdstad Wellington. Bij Mt. Victoria kunnen we genieten van het mooie uitzicht. Zoals gewoonlijk waai je hier zowat uit je broek. Vervolgens gingen we naar de Cable Car waar we voor een paar dollar ons in een scheve tram naar boven trekken. De bus staat boven weer op ons te wachten om ons naar de rozentuin van de botanische tuinen te brengen. We laten ons daar eerst verwennen met een kop koffie met wat lekkers erbij en genieten volop van de zon. Door de tuin teruglopend krijgt Betty de schrik van haar leven. Ze is haar portemonnee kwijt! Mogelijk ligt deze nog op een tafeltje. Direct nadat ze realiseert dat haar portemonnee weg is, komt er een serveerster er mee aangerend. Oef! Omdat het zulk mooi weer is heeft niemand veel zin om weer de bus in te gaan. Maar goed, willen we nog meer zien, dan zullen we wel moeten. De volgende stop is de Beehive. Hier zetelt de regering. Als we weer op het punt staan om naar de bus te lopen komt er een enorme limousine aan. Er worden druk foto’s gemaakt van de auto. We hebben geen flauw idee wie en hoeveel mensen erin zitten. Iemand vermoedt dat er wel meer dan 20 in zitten. Er blijkt dus een trouwgezelschap in te zitten. Zij gaan foto’s maken bij de Beehive. Diverse vrouwen van de groep en een enkele man lopen mee om de bruid te kunnen zien. Als het hele gezelschap is uitgestapt wordt er al gauw gespeculeerd of het niet 2 vrouwen zijn die het huwelijksbootje in stappen. De eindstand was dat het 2 vrouwen zijn. Er wordt druk gefotografeerd en ietwat verlaat stappen we de bus weer in om naar Old St. Pauls te rijden. Daar moeten we even wachten of we wel naar binnen kunnen. Ze zitten op een bruidspaar te wachten en de buschauffeur informeert even. Hij meldt al snel, dat we een half uurtje de tijd hebben. Na dit mooie indrukwekkende kerkje worden we afgezet bij Te Papa. Hier hebben we 2 uur de tijd om dit museum te bekijken of (wie dat wil) kan ook nog de stad in. Prompt om 3 uur vertrekken we weer naar de camping alwaar we nog even kunnen genieten van de zon voor we gaan eten en voordat de meeting om 8 uur start waarna we aansluitend de verjaardag van Leo vieren.

Zondag 15 februari

Early to bed. Early to rise makes a man healthy and wise. Vandaag rijden we in colonne (jawel de enige keer tijdens de reis) om half 7 van de camping. Een uur voor vertrek moeten we ons melden bij de ferry. Het colonne rijden verloopt perfect, niemand laat een gat vallen en de laatsten kunnen het ook goed bijhouden. We zijn het er allemaal over eens dat dit leuk is voor één keer, maar om een reis zo te moeten doen: nee dank je! We hebben mooi strak water en de bootreis verloopt voorspoedig. The Queen Charlotte Drive is weer schitterend. Wel goed opletten met al die bochten. Bij de camping aangekomen zit bijna iedereen al op zijn of haar luie gat te lezen en te niksen in de zon. Wat kan een mens nog meer wensen.

Maandag 16 februari

Vandaag gaan we met zijn allen wandelen. De lucht is niet blauw, maar gelukkig is het wel droog en waait het nauwelijks. De groep zal zich na de watertaxi splitsen in een korte wandeling (10 personen) en een wat langere wandeling (14 personen). Eerst kijken we bij Split-Apple, een stapel rotsen die eruit zien als jawel een gespleten appel. Natuurlijk gaan we ook langs een groepje zeehonden. Ze laten zich maar moeilijk zien met hun schutkleur, maar af en toe beweegt er één zich en dan snel foto’ s maken. Vervolgens varen we naar Bark Bay hier stappen uit: Hans & Betty, Gerard & Marian, Willem & Anja. Leo & Thea, Paul & Zwany, Henny & Diny en Jack & Marjan. Dat houdt dus in dat Adri & Tiny, Leo & Hennie, Jan & Gea, Jos & Ria en Bart & Annie nog een eindje doorvaren naar Torrent Bay om daar te starten met de korte wandeling. We zullen elkaar weer treffen bij Arowa Lodge om daar gezamenlijk te lunchen. Als wij onze wandeling willen beginnen, moet er eerst natuurlijk een wc bezocht worden door een aantal dames. Als dit gedaan is kunnen we echt op pad. Al snel doemt de eerste barricade zich op we moeten door het water. Het staat net boven de enkels, maar geen van ons doet de schoenen uit. Met een paar behendige sprongen (zie ook de foto’s) zijn we aan de overkant. De volgende barricade is wat zwaarder. We moeten tot onze knieën door het water. Dus de schoenen en sokken kunnen nu zeker uit. De grond is donker en een beetje glibberig en met vieze voeten die slecht af te spoelen zijn kunnen we weer de schoenen in. Al snel kunnen we doorlopen. We gaan omhoog en omhoog en omhoog met af en toe een grote stap om op een rots te stappen. Onderweg hebben we mooie doorkijkjes en maken we tijd om foto’s te maken. Twee dames met korte beentjes hebben wat moeite om de grote stappen te maken. Gelukkig zijn er bergstokken en hebben ze een trekezel (vent) die ze net dat ene zetje geven. Als we uiteindelijk kwart over 1 aankomen zitten de 10 met veel hilariteit op ons te wachten. Na een heerlijke lunch staat om kwart voor 4 de watertaxi weer klaar. We stoppen onderweg een paar keer om wat mensen op te pikken en weer af te zetten, krijgen de zeehonden nog een keer te zien en als bonus zwemt er 1 dolfijn met ons mee.

Dinsdag 17 februari

Vandaag een pittige dag. Veel kilometers en veel te doen doen onderweg. Bij een wegopbreking rijden een paar mensen fout. Dat is op zich al vervelend maar zeker bij zoveel kilometers. Paul heeft een heldendaad verricht. Hij is met zijn hoogtevrees over een lange swingbridge gelopen. Als wij er langskomen zien we Adri & Tiny, Henny & Diny en Leo & Hennie. Bij de zeehonden zien we ook nog Willem & Anja en Gerard & Marian. Degene die daar ijs hebben gegeten zijn het er over eens, het ijs is er heerlijk. Het vrolijke viertal mist het ijs en eigenlijk hebben zij het juist verdiend door vanaf Westport het hele stuk (heen en terug 1,5 uur) te lopen. Bij de Pancakes Rocks hebben we mazel voor wat de vloed betreft. Maar helaas is het weer te lieflijk. De blowholes doen het niet optimaal, dan heb je een stevige westenwind nodig. Op een gegeven moment horen we Marian roepen dat er een dolfijn zit. Gerard gelooft haar niet echt en denkt dat het zeehonden zijn. Wij hebben de telelens bij ons en het lukt om één van de vrolijke vriendjes in een mooie pose te vangen. Op de camping in Greymouth was nog even flinke consternatie. Er was bij de camper van Leo & Thea bij het gasfornuis een gaslek en een kleine ontploffing. Leo heeft nu gladde benen en met een heleboel schrik in diezelfde benen houdt hij het hoofd koel en sluit direct de gaskraan. Degene van onze groep die het zagen zijn zich rot geschrokken. Gelukkig komen zulke dingen maar heel zelden voor. Omdat het kantoor van de camperverhuurder al dicht is, is het in eerste instantie even lastig om ze te bereiken. Jack licht hen in. Hij dringt er op aan dat er zeker een nieuwe camper moet komen want het keukenblok is wat ontzet. De man die hij aan de lijn heeft kan hier helaas geen uitsluitsel over geven en zal morgenochtend terugbellen wat de volgende stap zal zijn.

Woensdag 18 februari

Om prompt half 9 worden we gebeld door Jolies. Zij heeft ons in Auckland de campers overhandigd. Zij stelt voor dat Leo & Thea kunnen kiezen uit een 4-persoons of een automaat het type wat ze hebben is niet voorradig. De keuze is niet zo moeilijk, het wordt een automaat. Omdat de camper verder prima rijdt wordt afgesproken dat deze in Frans Josef wordt vervangen. Vandaag dus naar de gletsjers. Vanaf het strand in Greymouth kun je in de verte al de bergen met sneeuw zien. Een heel mooi gezicht: strand, zee en bergen met sneeuw. We gaan twee keer een brug over waar de trein en de auto’s de weg moeten delen en het is ook nog eens een éénbaans weg. Helaas heeft niemand de trein zien passeren en het lijkt erop dat er binnen afzienbare tijd één brug wordt vervangen. In Hokitika is het altijd de moeite waard om even bij de glasstudio te kijken. De glasblazers zijn vaak bezig de meest mooie dingen te maken. Hokitika staat bekent om zijn Jade. Er zijn dan ook wel een stuk of 4 winkels waar je sierraden van Jade kunt kopen. Hoewel de dag vandaag zonnig begon, begint het wat te betrekken. Er zijn al heel wat wolken het land ingedreven. In Frans Josef zijn de bergen nauwelijks te zien, maar op de camping schijnt volop de zon. Leo & Thea en Gerard & Marian hebben (afzonderlijk van elkaar) een helikoptervlucht gemaakt. En zijn helemaal onder de indruk.

Zaterdag 7 februari

Voor vandaag een pittige tocht. Niet alleen qua kilometers, maar ook voor wat er onderweg te zien en te doen is. Ondanks dat, wordt er niet echt vroeg vertrokken. Gelukkig gaat het alweer beter met Hennie’s been. Jan en Gea gaan op familiebezoek in Hamilton, we zullen ze dus niet tegenkomen. En ook Henny & Diny zien we vandaag niet, want zij zullen helemaal vanuit het hoge noorden komen en al genoeg kilometers maken. In Thames zien we Adri & Tiny al driftig naar ansichtkaartjes zoeken voor het thuisfront. Niemand had de behoefte om de oude goudmijn van Thames te bezoeken, maar de rommelmarkt konden velen niet weerstaan. Gerard & Marian zijn oa. naar de Kauaeranga Gorge geweest om daar te wandelen. Helaas waren ze hierdoor te laat voor Cathedral Cove in verband met het getij. Zelf hebben we een gravelweg tussendoor genomen. We kwamen langs de Rapaura Falls Watergardens, waar verschillenden genoten hebben van de mooie tuinen. Even verderop staat de Square Kauri, Nieuw Zeeland’s nummer 15 in grootte. Behalve wijzelf heeft niemand de boom gezien. Als wij tegen half 6 bij de camping zijn, blijkt dat alleen Henny & Diny er al zijn. Vlak na ons komen Paul & Zwany en Adri & Tiny. Als hekkensluiter komt de bende van 4 pas rond 22.00 uur aan! Wat heet hekkensluiter. De poort is dan al 2 uur gesloten. Nog een gelukkie dat ze Willem en ons tegen het lijf liepen anders hadden ze voor de poort moeten overnachten 🙂

Zondag 8 februari

Vandaag geen verplaatsingsdag. In tegenstelling tot vorig jaar gaan diverse groepsleden toch op pad. Ons viertal Bart & Annie en Jos & Ria maken zelfs een fikse wandeling in de Karangahake Gorge. Jan zou nog wel graag de route rijden die hij gisteren heeft gemist, maar Gea weet dat te beperken tot alleen Hot Water Beach wat toch nog een fiks eindje rijden is over een zeer bochtige weg. Gerard & Marian gaan naar Opoutere en genieten van de rust de vogels en de zon. Als wij op het strand staan te kijken naar de boot races komen Willem & Anja terug van een fikse strandwandeling. De bootrace is een jaarlijkse wedstrijd tussen verschillende reddingsbrigades. Een boot met 4 roeiers en een stuurman moeten zo snel mogelijk door de branding met een rondje om een drijver weer terug naar het strand en de laatste 50 meter wordt gerend. Hans en Betty hebben de ochtend lekker gerelaxt en na het middagslaapje van Betty zijn ze nog naar de indrukwekkende Martha Mine geweest. Henny & Diny waren er ook geweest en Henny wist te vertellen dat als ze klaar zijn met de mijn qua goud, dat het 5 jaar duurt eer dat de put gevuld is met water. Als het op de natuurlijke weg zou gebeuren (dus alleen met regenwater) zou dit wel 25 jaar duren. Leo & Hennie en Adri & Tiny hebben een aantal uurtjes lekker op het strand doorgebracht en Adri & Tiny hebben dit afgesloten met fish en chips. Vandaag hebben we de eerste foto’s op de site gezet en traditiegetrouw worden deze bij de meeting geshowd. De foto’s worden met veel hilariteit ontvangen.

Maandag 9 februari

Vandaag de eerste jarige en dat is Paul en hij heeft ons allemaal uitgenodigd om vanavond in Rotorua een wijntje te komen drinken. Voor vandaag is er wat regen voorspeld, maar gezien de lucht lijkt dat nog ver weg. In Katikati zien we Henny & Diny en Paul & Zwany lopen. Zij zijn een aantal muurschilderingen aan het bewonderen. Als wij na het nuttigen van een kopje koffie met wat lekkers erbij weer doorrijden en naar Minden Lookout gaan, zien we Henny & Diny weer. Was het vroeger een vrij onbekend punt nu zagen we 4 bussen met toeristen die ook van het uitzicht willen genieten. Wat dat betreft zal dat wel lukken want het is vrij helder. Bij Mt Maunganui zien we diverse campers van de groep. Toch wel handig die stickers met namen erop. We zien dat Hans & Betty, Leo & Thea, Willem & Anja, Gerard & Marian en Jan & Gea hier ook moeten rondzwerven. Even later zien we Willem & Anja op de berg lopen. Zij en nog een paar anderen hebben de wandelschoenen aangetrokken en de steile klim naar boven gemaakt. Even later snappen we Leo & Thea op een terras. Gelukkig hebben zij dit verdient. Ze zijn dan niet naar boven gelopen maar hebben de ronde rondom de voet gemaakt. Ook dit jaar is de Kiwiplantage weer een gewild item en de meesten maken het tochtje over de plantage. Als we op de camping aankomen zijn Adri & Tiny en Leo & Hennie al gearriveerd. Ondanks dat de eerste regen toch al is gevallen, kunnen we de verjaardag van Paul toch nog droog buiten vieren.

Dinsdag 10 februari

Vandaag gaan Hans & Betty eerst naar de reparateur om een lek bij de watertank te laten repareren. Hun engels is goed dus onze hulp hebben we niet echt nodig. Om 10 uur gaan we met Adri & Tiny mee. Ook zij hebben lekkage aan de watertank. Het vullen gaat bijna net zo snel als het leeglopen. Het euvel blijkt niet al te snel te verhelpen en ze moeten de camper voor een paar uurtjes achterlaten. Wij brengen ze terug naar de camping waar ze zich nog wel kunnen vermaken met het internet en wat leeslectuur. Wij gaan de Te Puia Hangi verder regelen en zullen voor Leo & Thea een simkaart voor de GSM halen. Als we daarna het dorp even ingaan om wat te shoppen zien we Leo & Thea op een terras genieten van een broodje. Jazeker, zij weer. Om 17.00 uur maken we ons allemaal op om deel te nemen aan een Hangi met concert. Om kwart over 5 staan we aan de weg en al snel komt de bus ons halen en brengt ons via een tussenstop om nog een paar mensen op te halen naar Te Puia. We moeten er nog even wachten op onze gids van de avond en ondertussen kunnen we de tijd verdrijven in de souvenirshop. Slim bekeken van Te Puia! Als we daar even rondlopen hoort Marjan een bekende stem. Het is onze Wereldcontact collega Ada. Zij is hier met de busgroep van Wereldcontact. We wisten wel van elkaar dat we in NZ rondreizen maar niet dat we elkaar nu al tegen zouden komen. Helaas was er uit onze groep geen “stamvertegenwoordiger” nodig. Meestal worden er 3 verschillende nationaliteiten verzocht alle mensen te vertegenwoordigen voor de ceremonie en er was al een Nederlander. Als we welkom zijn geheten, worden we naar binnen geleid om het concert bij te wonen. Al snel worden er een aantal dames uit de zaal aangemoedigd om mee te doen met het lied van de Poi. Gea, Betty en Hennie zijn van de partij. Zij mogen de dans met de Poi doen. Even later wordt de Haka uitgevoerd. Dit is een soort strijddans. Vervolgens worden er een aantal mannen uitgenodigd. Leo (V), Gerard, Jos en Jan zijn van de partij. En Gea viel bijna van haar stoel dat haar Jan daar zomaar op het toneel stond. Na nog 2 nummers werden we verzocht mee te gaan naar de eetzaal. Hier stond het voorgerecht buffet al klaar. Het hoofdgerecht werd aan tafel geserveerd en het nagerecht was weer in buffet vorm. We hadden gedacht even van de thee of koffie te genieten maar kregen al snel te horen dat de treintjes klaar stonden om ons naar de Pohutu geiser te brengen. Na een kort ritje konden we foto’s maken. Onze gids gaf nog enige uitleg en dat konden we aanhoren met een bekertje warme chocoladedrank. Ondertussen was het donker geworden en we gingen weer de treintjes in om naar de bus te gaan.

Woensdag 11 februari

Ondanks dat het vandaag maar een korte rit is kost het aardig wat tijd om deze 80 kilometers uit te rijden. Onderweg is er veel te doen. Wai-o-tapu is wel een toppertje met de vele kleuren die er te zien zijn. Maar de rest mag ook niet onderschat worden. Het is dus en kwestie van keuzes maken. Er was veel regen voorspeld maar over het algemeen hebben we op een paar spetters na de dag aardig droog kunnen doorbrengen. Zelfs de meeting konden we buiten houden. Omdat we geruchten hadden gehoord dat de Doubtful Sound boottocht erg gewild is hebben we deze avond al de boeking gedaan. Zoals het er nu uitziet gaan er 18 mensen mee en is hiermee de tweede boot voor 24 februari ook al vol en kan Real Journeys met hun 3e en tevens laatste boot de boekingen opnemen.

Donderdag 12 februari

Het heeft vannacht flink geregend en de lucht voorspelt niet veel goeds, maar gelukkig blijft het tot Whakapapa Village beperkt tot wat miezelregen. Echter als we uit het infocentrum komen regent het al wat harder. Erg jammer want voor deze omgeving heb je minstens droog weer nodig Het het toppunt van genot is een heldere lucht zodat je de 3 vulkanen goed had kunnen zien. Helaas is het voor ons regen. Iedereen is in het Chateau geweest en heeft genoten van de scones met jam en slagroom. Helaas moesten we wel vrij lang wachten op onze bestelling. Maar goed met regen hier kun je toch niet veel meer doen. Als we in Ohakune komen is het weer redelijk. Een waterig zonnetje verwelkomt ons. Helaas is dat maar van korte duur en al gauw regen het een paar uur lang pijpenstelen.

Maandag 2 februari

Tijdens ons ontbijt in het overnachtingshotel op Schiphol komen we de eerste deelnemers al tegen. Willem en Anja zitten te ontbijten en hebben al volop zin in de reis. Op Schiphol zitten Bart & Annie en Jos & Ria al ingecheckt en wel te wachten. Al snel komen Paul en Zwany er ook al aan. Wij gaan met zijn vieren naar de incheck en tot onze verbazing staan daar Hans & Betty, Henny & Diny, Leo & Thea, Adri & Tiny, Willem & Anja en Gerard & Marian en zij zijn ook al voorzien van instapkaart. Wij adviseren hen al door de douane te gaan en iets leuks te gaan doen. Na even wachten komen ook Jan & Gea en Leo & Hennie eraan. Zij hebben in hetzelfde hotel overnacht. Als zij ook ingecheckt zijn, gaan ook wij door de douane. In het vliegtuig blijkt dat we allemaal naast onze eigen partner zitten. Dat is wel eens anders geweest. Dan moest er eerst een stoelendans georganiseerd worden. Het blijkt wel dat Marian op de instapkaart meneer de Witte is. En dat wordt bij het instappen nog gecorrigeerd. We vertrekken mooi op tijd. Een geluk dat we niet over Londen moeten, want daar is het een chaos omdat er een pak sneeuw ligt zodat er niet gestart en geland kan worden.

Dinsdag 3 februari

Na een voorspoedige reis komen we met 7 uur tijdsverschil om kwart over 6 aan in Singapore. Als we de koffers hebben, worden we opgewacht door Suzy onze lokale gids. Zij spreekt Nederlands omdat ze al zo’n 30 jaar samen is met een Nederlander. We gaan de bus in en worden na een ritje van 20 minuten in het hotel afgezet. De kamers zijn al klaar, dus kan degene die wil even een paar uurtjes de ogen dicht doen, want dat is bijna niemand gelukt in het vliegtuig. We spreken af dat we met zijn allen bij een chinees restaurant om de hoek zullen gaan eten. Het blijkt dat de meesten Orchard Road goed bekeken hebben. Jan & Gea hebben al bijna een hele stadstoer gedaan en Gerard & Marian zijn naar de dierentuin geweest. Om 7 uur schuiven we aan bij de chinees. We zitten aan 3 ronde tafels. Jack en de restaurantmanager zoeken een aantal gerechten uit die we zullen gaan eten. We beginnen met haaienvinnensoep. Het lijkt niet op wat we in Nederland gewent zijn, maar is erg lekker. Eén van de gerechten is een krab. Bijzonder van smaak maar niet voor iedereen en het is een enorm geklieder! Na zo’n 7 mini gerechten zijn we toe aan het toetje. Eén van de mogelijkheden is een bordje fruit. Zelfs de kleinste portie is bijna groot genoeg voor één tafel. Tegen half 10 zijn we weer in het hotel. De diehards Bart & Annie en Jos & Ria nemen een taxi om naar Chinatown te gaan om de verlichting te bewonderen. Ook Jan & Gea gaan nog een nachtelijk avontuur aan.

Woensdag 4 februari

Om 9 uur starten we na een heerlijk ontbijt met de stadstoer. We gaan onder andere naar de Chinese wijk. We zien daar een mooie chinese tempel en om lopen daar even langs de marktstalletjes. Ook komen we bij een overdekte markt. Daar loopt iedereen te gruwelen van het leed wat de kikkers aangedaan wordt. Met grote hoeveelheden zitten ze op elkaar te wachten op de dood voor de welbekende kikkerbilletjes. Ook de schildpadden hebben het hier slecht. In een bak met heel vies water zitten ook zij met veel te veel bij elkaar. Als laatste bezoeken we de orchideeën-tuin. Veel soorten staan er mooi in bloei. Even na 12 zijn we weer in het hotel. We kunnen ons nog even opfrissen en de koffers weer vullen om dan om 1 uur de kamer te verlaten. Om half 3 worden we opgepikt voor de high tea. We gaan aan boord van een drakenboot en kunnen genieten van de lekkernijen bij de thee of koffie. Helaas regent het behoorlijk hard en kunnen we maar beperkt genieten. Ook op het schildpadeiland regent het jammer genoeg. Gelukkig zijn er paraplu’s aan boord en zo kunnen we nog snel een rondje lopen. Bij het instappen bezeert Hennie haar been lelijk. Gelukkig kan Gerard eerste hulp verlenen (dat heeft hij wel vaker bij de hand gehad) en op het vliegveld gaat Jack met Hennie en Leo naar de dokterspost. Hier wordt zij verbonden en krijgt ze een tetanusprik. De dienstdoende arts adviseert haar in Auckland langs het ziekenhuis te gaan.

Donderdag 5 februari

Na een kalme vlucht van een kleine 10 uur arriveren we tegen 12 uur op Auckland Airport. Gelukkig is er het afgelopen jaar het één en ander veranderd, zodat we vrij snel door de douane zijn. De Hush Puppies doen weer goed hun best om verboden voedsel op te sporen. Bij Paul & Zwany geeft de hond een seintje dat er mogelijk iets verdachts in hun rugzak zit. Het blijkt dat zij er gisteren brood in gehad hebben en dat rook de hond nog. Andere mensen werden wel betrapt en konden gelijk een boete van 200 $NZ. Bij de uitgang worden we opgewacht door Jolies van de camperverhuurder. We gaan de bus in en worden voor de deur van het hotel afgezet. Voor de meesten wordt het hier het bevrijdende slaapje, want weer heeft de meerderheid niet of nauwelijks kunnen slapen. Om half 7 vertrekken we naar de haven om het kenningsmakingsdiner te nuttigen. Leo & Hennie gaan niet mee, omdat het ziekenhuisavontuur vrij veel energie heeft gekost en Hennie haar been voldoende rust moet geven. Ook nu zitten we aan 3 tafels alleen met de opdracht aan een tafel plaats te nemen waar de partner niet zit. Je partner ken je tenslotte al! Na ruim 2 uur gezellig tafelen wandelen we gezamenlijk weer terug naar het hotel. Onderweg wordt er een fotowedstrijd gehouden tussen Gerard en Jack, wie toch maar de mooiste foto kan maken van de rood verlichte Sky Tower.

Vrijdag 6 februari

Henny & Diny worden al om kwart voor 8 door een taxi opgehaald om de camper al op te halen en gaan familie bezoeken in het hoge noorden. De rest heeft nog de tijd. Wij gaan met zijn allen om half 10 met de bus naar de campers. De chauffeur is er al om 9 uur en precies om half 10 rijden we. Bij de camperverhuurder wordt er één en ander uitgelegd over de camper, de papieren getekend en de echte reis kan beginnen. Niemand heeft de behoefte om achter ons aan te rijden, dus kunnen wij nog even een bakkie troost drinken. De eerste stop is voor iedereen het winkelcentrum om de eerste boodschappen te doen. De meesten komen wij daar dan ook tegen. Als wij om een uur of 4 de camping op rijden zijn de eerste 3 stellen reeds gearriveerd. Als laatsten komen Jan & Gea om 8 uur binnen.